Het spoor bijster

Toen begin jaren zestig de tram uit de binnenstad verdween, was Leiden in last. Tot vervelens toe heb ik de verhalen moeten aanhoren over gele en blauwe trams en stuivers op de rails. Nu er plannen zijn opnieuw een spoortracé door Leiden aan te leggen, stuiten die echter evengoed op protest.

Als je met z’n vieren naast elkaar fietst en de sneltram passeert, dan is de Breestraat te smal. Tenminste, volgens de pedaalprofeten van de Fietsersbond. Tja… Als je met z’n vieren op elkaar gaat staan, zijn de viaducten bij het station ook te laag. De vrachtwagens, die bij wijze van afschrikwekkend voorbeeld in een roetende colonne door de Breestraat zwalkten, deden mij bovendien meer denken aan de huidige, dan aan de eventueel toekomstige situatie.

Anderzijds hoef ík niet met de tram naar Gouda. De RijnGouweLijn zou met name goed zijn voor de Leidse middenstand, maar ik vind de Donkersteeg op zaterdag wel druk genoeg! Is het aanleggen van een proeftracé op een plein eigenlijk geen vorm van volksverlakkerij? En moeten er voor de aanleg nu wel of geen historische panden worden gesloopt?

Iedereen die op de Breestraat de eindeloze stoet half gevulde stadsbussen voorbij ziet walmen, begrijpt dat het anders moet. Maar het huiveringwekkende dossier Randstadrail doet vermoeden dat de peperdure RGL alleen maar nieuwe problemen zal veroorzaken.

Volgende week mogen we het zeggen. Hoewel ik dolgraag een standpunt zou willen innemen, ben ik wat de RGL betreft het spoor nog altijd bijster en weet ik niet of ik nu voor of tegen ben. U wel?

Advertentie

Best wel ver vliegen

Terwijl de redactie koortsachtig werkte aan de eerste nieuwe krant en het in Leiden zowaar sneeuwde, vierde ik vakantie in het zonovergoten Egypte. Onder leiding van gids Ihmed, een vrolijke Egyptoloog die zichzelf met behulp van cassettebandjes Nederlands had geleerd, dobberde ik de Nijl af.

Bij een tempelmuur vol hiërogliefen vertelde Ihmed dat zijn vroegere docent uitblonk in het ontcijferen van dergelijke inscripties. Zijn leermeester was dan ook cum laude afgestudeerd aan de universiteit van Leiden.

De columnist in mij ontwaakte. Ik vertelde onze gids dat ik in Leiden woonde, waarop Ihmed zwijgend voor zich uit staarde. ‘Het is mijn droom om daar te studeren,’ verzuchtte hij na een tijdje. Zijn blik deed vermoeden dat hij een onbereikbaar eldorado voor zich zag, een oase van kennis. ‘Maar,’ zo vervolgde hij ontnuchterend, ‘Leiden is best wel ver vliegen.’

In het land der farao’s staat Leiden onmiskenbaar op de kaart. Vorige week nog werd bekend dat Leidse archeologen bij Caïro een belangwekkende graftombe hebben ontdekt. De tempel in het Rijksmuseum van Oudheden is zelfs een geschenk van Egypte, als dank voor eerder bewezen diensten. Zonder onze hulp zouden na de bouw van een stuwdam namelijk talloze tempels zijn opgeslokt door het wassende water van de Nijl.

Reden genoeg dus om trots te zijn op onze stad. Zélfs als je er na een lange reis in het holst van een druilerige nacht doorheen sjokt, terwijl je doodmoe en hunkerend naar je bed een loodzware koffer met je meezeult. Want Ihmed had gelijk: het was best wel ver vliegen!

Leiden op losse schroeven

Een column in uw Witte Weekblad? Dat ontbrak er nog maar aan… Inderdaad, tot dusver wel. Maar nu de winterschilder de layout van uw favoriete huis-aan-huisblad eens stevig onder handen heeft genomen, was het volgens de redactie ook tijd voor een nieuw en fris geluid. En daarbij dachten ze gelijk aan mij, zo werd me bibberend verzekerd.

Alles heb ik er de afgelopen maanden aan gedaan om mezelf bij de makers van het Witte Weekblad in de kijker te spelen. Ik heb de deur van de redactieruimte gebarricadeerd, dreigbrieven verstuurd, huisdieren ontvoerd, ventieldopjes van argeloze bezorgers los gedraaid en de hoofdredacteur ongevraagd opgegeven voor het Nationaal Dictee. En net toen ik op het punt stond om nog zwaarder geschut in te zetten, was daar het verlossende woord: ‘Oké, je krijgt je column…’

Een column dus. Over Leiden. Want aan uw en mijn Sleutelstad valt nog veel te sleutelen. Er zijn spreekwoordelijke moertjes die eens stevig zouden moeten worden aangedraaid, er zijn er ook die wel een paar slagen losser mogen. En soms is het tijd om de boel eens helemaal op losse schroeven te zetten. Dat is precies wat u vanaf deze week in Steeksleutels kunt verwachten.

Hoewel ik Leiden goed ken (van Haver- tot Gortestraat, zou je kunnen zeggen als deze twee straten zich niet op een steenworp afstand van elkaar zouden bevinden), houd ik me van harte aanbevolen voor reacties en tips. U kunt me bereiken via de redactie, of via http://www.tjan.nl. Tot volgende week!