Terwijl de redactie koortsachtig werkte aan de eerste nieuwe krant en het in Leiden zowaar sneeuwde, vierde ik vakantie in het zonovergoten Egypte. Onder leiding van gids Ihmed, een vrolijke Egyptoloog die zichzelf met behulp van cassettebandjes Nederlands had geleerd, dobberde ik de Nijl af.
Bij een tempelmuur vol hiërogliefen vertelde Ihmed dat zijn vroegere docent uitblonk in het ontcijferen van dergelijke inscripties. Zijn leermeester was dan ook cum laude afgestudeerd aan de universiteit van Leiden.
De columnist in mij ontwaakte. Ik vertelde onze gids dat ik in Leiden woonde, waarop Ihmed zwijgend voor zich uit staarde. ‘Het is mijn droom om daar te studeren,’ verzuchtte hij na een tijdje. Zijn blik deed vermoeden dat hij een onbereikbaar eldorado voor zich zag, een oase van kennis. ‘Maar,’ zo vervolgde hij ontnuchterend, ‘Leiden is best wel ver vliegen.’
In het land der farao’s staat Leiden onmiskenbaar op de kaart. Vorige week nog werd bekend dat Leidse archeologen bij Caïro een belangwekkende graftombe hebben ontdekt. De tempel in het Rijksmuseum van Oudheden is zelfs een geschenk van Egypte, als dank voor eerder bewezen diensten. Zonder onze hulp zouden na de bouw van een stuwdam namelijk talloze tempels zijn opgeslokt door het wassende water van de Nijl.
Reden genoeg dus om trots te zijn op onze stad. Zélfs als je er na een lange reis in het holst van een druilerige nacht doorheen sjokt, terwijl je doodmoe en hunkerend naar je bed een loodzware koffer met je meezeult. Want Ihmed had gelijk: het was best wel ver vliegen!
STEEKSLEUTELS 