Vakantieplannen

Moeder had geopperd om dit jaar weer eens een strandvakantie te boeken, maar vader had dat op ferme wijze van tafel geveegd. En dus wordt het, net als voorgaande jaren, een stedentrip.

‘Ten eerste: het eten,’ had hij gezegd. ‘Ik heb geen zin om de hele vakantie vis te vreten, of van die ranzige troep van zo’n strandtent. In een stad is er variatie en kun je als je dat wilt bij lekkere trek zelfs ’s nachts terecht. Het is ook leuker voor de kinderen, er valt wat te bekijken en je bent minder afhankelijk van het in die contreien nogal grillige weer. Kijk, jíj komt tijdens de vakantie nauwelijks je nest uit, maar ík wil toch graag ook mijn vleugels kunnen uitslaan en iets kunnen ondernemen. En trouwens, de familie Kok van de overkant gaat ook weer naar Leiden, als ze er niet al zitten.’

Moeder wist al dat ze deze eenzijdige discussie hopeloos zou gaan verliezen. ‘En als het wél een mooie zomer wordt, zit je zo aan de kust,’ vervolgde vader zijn betoog nog voor ze er iets tegenin kon brengen. ‘Vorig jaar hebben we toch een heerlijke vakantie gehad? We waren zo vrij als een vogel en de tijd vloog voorbij.’

‘Maar ik voel me in Leiden helemaal niet welkom…’ snikte moeder zachtjes.
‘Ach, hou toch je snavel!’ krijste vader. ‘Niemand daar heeft ook maar geprobeerd om ons een strobreed in de weg te leggen. Ik bedoel: dag in, dag uit stonden er goed gevulde vuilniszakken op de stoep, en de kinderen schreeuwden het van de daken van plezier. Er is vandaag de dag toch geen meeuw meer die nog een strandvakantie boekt? Nee hoor – Leiden, here we come!’

Advertentie

Mooiweerfontein

Er lopen twee fonteinen over de Haarlemmerstraat. Zegt de een: ‘Ik voel nattigheid!’ Zegt de ander: ‘Laat je niet kisten!’

Leuke grap? Lang niet zo leuk als de Leidse werkelijkheid – zoals zo vaak, trouwens. Want waar kleumende daklozen afhankelijk zijn van lieden die door de gemeente Leiden doorgaans op z’n minst als louche worden weggezet, heeft diezelfde gemeente gedurende de barre wintermaanden wél oog voor het lot van de fontein aan de Vismarkt. Drie jaar geleden kreeg de Dienst Knutselvreugd van de toenmalige wethouder zelfs de opdracht om op basis van archiefmateriaal een heus huisje voor deze mooiweerfontein in elkaar te timmeren.

Als fontein ben je de hele dag met stromend water in de weer, maar je moet niet gaan lopen zeiken. Dan rijdt er jaarlijks omstreeks half oktober namelijk een grote kraan voor, en word je weggemoffeld in een wanstaltige winterkist. Maandenlang zullen toeristen zich vertwijfeld afvragen wat je bent. Iets voor de duiven? Een tempeltje misschien? Ze hebben geen flauw idee en maken voor ze schouderophalend doorlopen snel een plichtmatige foto.

Vandaag begint de lente, dus een dezer dagen zal dezelfde grote kraan de kist weer verwijderen en kan het gesputter van onze enige noemenswaardige maar nogal kleinzielige fontein weer beginnen. Maar als zandsteen werkelijk zo slecht tegen vorst en regen kan, moeten we dan daags na Leidens Ontzet ook het deels uit zandsteen opgetrokken Stadhuis niet dichttimmeren? Dan kan ons stadsbestuur genieten van een welverdiende winterslaap, en zijn wij een halfjaar verlost van aanstellerige besluiten. Over het inpakken van fonteinen die niet tegen de regen kunnen, bijvoorbeeld…

Massaal tegen?

Leiden heeft zich vorige week woensdag massaal tegen de RijnGouweLijn gekeerd. Nadat burgemeester Lenferink de uitslag van het referendum in de Pieterskerk bekend had gemaakt, was dat althans de teneur van de berichten die al binnen een paar minuten op internet circuleerden. De uitslag liegt er inderdaad niet om: 69% van de Leidenaren die naar de stembus gingen wees de plannen af, terwijl slechts 31% zich uitsprak vóór de aanleg van het spoortracé door de binnenstad.

Maar is Leiden wel zo massaal tegen als de media verkondigden? Met een beetje goede wil kun je de cijfers ook anders interpreteren. Wanneer je in de analyse het opkomstpercentage meeweegt, dat het landelijk gemiddelde overigens maar nauwelijks wist te ontstijgen, tekent zich een heel ander beeld af. Ik reken het u in sneltramvaart even voor.

Maar liefst 45% van de kiesgerechtigden kwam niet opdagen en staat blijkbaar onverschillig tegenover de omstreden plannen. Van de 55% die wel stemden, was 69% tegen. Omgerekend komt dat neer op 38% van de kiesgerechtigden, terwijl een kleine 17% de RGL omarmde. Het gros maakt het dus geen donder uit of de RijnGouweLijn er wel of niet komt. Tel daar het percentage van de de ja-stemmers bij op, en je zou kunnen concluderen dat 62% van kiesgerechtigd Leiden, een zeer ruime meerderheid dus, de veelbesproken plannen niet afwijst.

Ik ben benieuwd of het kersvers gekozen provinciebestuur ook zo creatief met de cijfers zal omspringen. Zo niet, dan bedenkt Zuid-Holland ongetwijfeld wel een andere dubieuze manier om onder de uitslag van het Leidse ‘neeferendum’ uit te komen.

Ich bin kein Zuid-Hollander

Ieder kind komt vroeg of laat tot de ontdekking dat de wereld groter is dan de straat en de buurt waarin het opgroeit. Leiden, Zuid-Holland, Nederland, Europa, Wereld, Heelal… Ook ik kalkte dit lijstje toen ik klein was meer dan eens neer, om er vervolgens minutenlang bij weg te dromen.

Vandaag de dag voel ik me bovenal Leidenaar en Nederlander. Met bijvoorbeeld Sassenheim en Hellevoetsluis ervaar ik te weinig verwantschap om me met recht Zuid-Hollander te kunnen noemen. In provincies als Friesland en Limburg is een vergelijkbare provinciale identiteit veel sterker aanwezig: door de eigen taal en tongval, en ongetwijfeld aangewakkerd door respectievelijk winterse en carnavaleske randverschijnselen.

Vandaag mogen echter ook wij, Zuid-Hollanders, ons provinciebestuur kiezen. Maar wat doet die provincie nu eigenlijk? Het is een vraag die de laatste weken veelvuldig is gesteld, maar die wat mij betreft nog altijd niet afdoende is beantwoord. Moet je je stemgedrag laten bepalen door lokale issues? Dat lijkt logisch, maar je keuze bepaalt mede de samenstelling van de toch vooral landelijk opererende Eerste Kamer.

Ik heb weinig met de provinciepolitiek. Maar zoals Europa onze Haagse politici steeds vaker de wet voorschrijft, zo overvleugelt De Provincie ons stadsbestuur. Want of we vandaag nu wel of niet met z’n allen voor de RijnGouweLijn gaan liggen, als het aan De Provincie ligt, komt-ie er gewoon. En dat doet sterk denken aan de introductie van de euro, want vijf jaar na dato voelt het nog altijd alsof ook díé dure grap ons destijds op slinkse wijze door de strot werd geduwd.