Een jaar of 25 geleden woonde ik op mijn middelbare school het toneelstuk ‘De knecht van twee meesters’ van Carlo Goldoni bij. In dit blijspel brengt knecht Truffaldino zichzelf in een lastig parket door niet één, maar twee meesters te dienen. De knecht moet alle zeilen bijzetten om zijn beide werkgevers tevreden te houden.
Schipperend tussen aan de ene kant de wat logge, soms bureaucratische gemeente, en aan de andere kant de pluriforme en soms wat al te voortvarende middenstand, zit het Leidse Centrummanagement in zekere zin in hetzelfde schuitje als deze nogal overmoedige knecht. Als centrummanager moet je je dus een ware Truffaldino tonen, en tot dusver leek Robert Strijk die rol tot ieders tevredenheid te spelen. Geen wonder, want het was dezelfde Strijk die ik in het stuk van Goldoni 25 jaar geleden al met verve in de huid van deze knecht zag kruipen.
Vorige week werd in het Leidsch Dagblad bij monde van een mopperende antiquaar voor het eerst stevige kritiek op het Centrummanagement geuit. Dat kon natuurlijk niet uitblijven. Want hoe lenig je ook bent: een spagaat is niet tot in lengte van dagen vol te houden, zo ondervond ook Truffaldino op den duur.
Misschien is dat ook wel de reden waarom Robert Strijk tegen het einde van elk jaar voor eventjes in een totaal andere rol te zien is. Met een tabberd om de schouders, een staf in de hand en een mijter op het hoofd kuiert de centrummanager dan met zichtbaar plezier door zijn eigen Huis van Sinterklaas. Eindelijk zélf even heer en meester… met een heleboel knechten!
STEEKSLEUTELS 