Leidse Doodloper

Als je wasmachine of tv het niet meer doet, dan zet je het ding op de stoep. En wanneer iemand z’n werk niet doet, wordt hij of zij vroeg of laat op straat gezet. Stoep en straat zijn dus bij uitstek de plaatsen waar je zaken of personen aantreft die niet doen wat ze eigenlijk zouden moeten doen. In dat licht is het dus niet zo gek dat de wegwijzers van de Leidse Loper deel uitmaken van ons straatbeeld. Net als defecte apparaten en ontslagen nono’s doen ze immers niet wat ze horen te doen. De weg wijzen, in hun geval.

Toen de prijzige wegwijzers in 2005 werden neergezet, wemelden ze van de fouten en leek de wandeling – die volgens de bordjes zo’n 110 minuten zou moeten beslaan – nog het meest op een eindeloze speurtocht. Hoewel toenmalig wethouder Alexander Geertsema, inmiddels zelf min of meer op straat gezet, anders wilde doen geloven, werden toeristen die de route probeerden te lopen herhaaldelijk het spreekwoordelijke bos in gestuurd. Kwalijker nog: de in diverse media opgesomde fouten werden nooit hersteld.

Nu twee jaar later het gros van de sleuteltjes van de palen is afgebroken, en veel van de bordjes door grapjassen een verkeerde kant op zijn gedraaid, zijn de wegwijzers net zo onbruikbaar geworden als de Stadsgehoorzaal tijdens een gemiddeld theaterseizoen – maar daarover een volgende keer meer. Met de zomer voor de deur moet deze Leidse Doodloper dus nodig eens kritisch worden bekeken. En als dat wederom teveel gevraagd is, laat het grofvuil de bordjes dan maar opruimen. Ze staan immers niet voor niets al een tijdje op de stoep.

Advertentie

Asfal-Téring!

Meligheid door de geluidsbarrière. Zo zou je de onder meer door Jochem Myjer ingesproken ringtones van de 3 October Vereeniging kunnen omschrijven. Voor wie normaal al nerveus wordt als z’n mobieltje onverwachts gaat en voor wie gevoelig is voor het uitventen van ziekten in dialoogvorm zijn de vier lekker Leidse vliegende-té-ringtones wellicht wat minder geschikt.

Nog meer tering. Asfaltering, om precies te zijn – dé specialiteit bij uitstek van de firma Lee Construction Ltd. Althans, dat speldde Mister Lee de gemeente Leiden op de mouw. ‘Als u nu eventjes 25.000 euro overmaakt op onze rekening voor die gaten en kuilen in twee parkeerterreinen in de Mors, dan ziet u daar binnenkort helemaal niets meer van,’ aldus de offerte die het bedrijf uitbracht. De gemeente maakte het geld braaf over en zag daar inderdaad helemaal niets meer van. De gaten en kuilen zitten er nog steeds, en van de firma Lee ontbreekt inmiddels elk spoor.

Tering, zou ik bijna zeggen… Springt ons stadsbestuur dan werkelijk zo slordig met gemeenschapsgeld om? Deze real life-variant van de Stratenmaker op Zee-show staat namelijk niet op zichzelf. Als je als aannemer eenmaal je voet tussen de deur hebt, blijkt de gemeente Leiden Ltd. een cash cow te zijn die zich gewillig laat uitmelken. De truc is simpel: hou je offerte laag, creëer een geen-weg-terugsituatie en hou dan je hand op. Het Scheltemacomplex pakte 1,2 miljoen duurder uit dan gedacht, en ook in het geval van de Stadsgehoorzaal loopt de overschrijding nu al in de miljoenen. Maar daarover een volgende keer meer…

Vrolijke violen

Rasoptimisten zijn er al langer van overtuigd, en zij worden door het gros van de sprookjesschrijvers en filmmakers in het gelijk gesteld: na regen komt zonneschijn. Bij zwaar weer klampen hele volksstammen zich aan deze tegeltjesspreuk vast, van harte hopend op een weergaloos happy end. En mocht zonneschijn onverhoopt wat al te lang op zich laten wachten, dan troosten deze positivo’s zich met de gedachte dat die zo vurig verlangde zon achter de wolken wél schijnt. Tel uit je winst!

Soms komt alles inderdaad op z’n pootjes terecht. Trouwe lezers weten wellicht nog dat ik vorige maand op deze plek afscheid nam van mijn favoriete pizzeria: Venezia aan het Noordeinde was ‘imperfetto’ – voltooid verleden tijd. Inmiddels is in hetzelfde pand een nieuw restaurant gevestigd, Bella Donna, en wat mij betreft mag de aftiteling gaan rollen en kunnen de vrolijke violen met hun spel beginnen. Dit prima ristorante, met een mooie kaart vol spannende, authentieke Italiaanse gerechten, is een aanwinst voor Leiden.

Eén zo’n happy end zorgt er niet voor dat ik mezelf nu meteen onder de rasoptimisten wil scharen. Daarvoor speelt er in onze stad gewoon teveel waarbij het vruchteloos wachten is op een straaltje zonlicht. In het drama rond de verbouwing van de Stadsgehoorzaal bijvoorbeeld, waarin alle betrokkenen hoe langer hoe meer van de regen in de drup belanden. Afgezien dan misschien van de aannemer; over ‘tel uit je winst’ gesproken! Voorlopig zullen aan de Breestraat nog geen violen klinken, en zeker geen vrolijke. Maar daarover een volgende keer meer…

Groen als gras

Ooit kocht ik er bijna een huisje, maar toen bleek dat de makelaar ons – in de vorm van een tuin die niet bij het huis hoorde – knollen voor citroenen poogde te verkopen, ketste de koop af. Sindsdien kom ik, zoals de meeste Leidenaars, eigenlijk alleen tijdens het laatste halfuurtje van 3 oktober nog in de buurt van de Zijlpoort, om daar naar het jaarlijkse vuurwerk te kijken. En dat is best jammer, want het buurtje rond de haven is een mooi en rustig stukje Leiden, met goede restaurants, de prachtig gerestaureerde stadspoort en een fraai kerkhof.

Waarmee het alleen maar niet wil vlotten, is de begroeiing op de beide wallen aan weerszijden van de oude poort. Vermoedelijk trekken de verschillende soorten gras die inmiddels zijn geprobeerd zich net iets teveel aan van de aanwezigheid van de belendende begraafplaats, want al jaren is het een dooie boel op de dijken. Even is nog overwogen de heuvels met kunstgras te behangen, maar gelukkig is dat plan een vroege dood gestorven. Onlangs is bedacht dat klimop voor de gewenste groene aanblik moet zorgen.

Mocht het nu ook met die klimop niet gaan lukken, dan zou ik, geïnspireerd door het zomerse weer in april, willen suggereren hier, net als bijvoorbeeld in Rotterdam en Parijs, een stadsstrand aan te leggen. De duinen hebben we al, en met wat helmgras ziet het er binnen de korste keren levensecht uit. Dat makelaars hun kans schoon zullen zien, en hier dan woningen ‘nabij het levendige strand van Leiden’ aan de man zullen proberen te brengen, zullen we alleen met een korreltje zeezout moeten nemen.

Mooi blauw is niet lelijk

‘Jullie zijn hier altijd zo trots op je stad, maar wat vind jij nou het lelijkste gebouw van Leiden?’ Twee jaar geleden, op een zomers terras, overviel deze vraag me nogal. Ik twijfelde tussen de bierbunker van Minerva aan de Breestraat en het onbemiddelbare pand van de Sociale Dienst aan de Langebrug, maar zelfs na nog een paar biertjes kon ik niet kiezen. Toen ik ’s avonds langs beide gebouwen naar huis zwalkte, leken ze opeens ook stukken minder lelijk.

De afgelopen maanden dacht ik mijn antwoord in het vervolg wel paraat te hebben, want alles wees erop dat de nieuwbouw van Bureau Blaauwberg aan de Maresingel, hoe kleinschalig ook, ronduit foeilelijk zou worden. Al anderhalf jaar wordt er nu aan dit ronde tuinhuisje gewerkt, en lange tijd deed het gebouwtje nog het meest denken aan een smurfblauwe zeecontainer die vanaf een bergtop richting dalstation was gestuiterd. Ongeruste voorbijgangers die de bouwlieden hoopvol vroegen of het smurfenhuisje nog geverfd zou worden, kregen een veelzeggend antwoord: ‘Ze heten Blaauwberg…’

Inderdaad is er geen kwast aan te pas gekomen, maar het pandje werd wél behangen met platen van geperforeerd RVS. En de oogverblindend glimmende wastrommel die er nu staat vind ik eerlijk gezegd… best wel mooi. Als de aannemer aan zijn tot dusver strakke schema weet vast te houden, zal het futuristische gebouwtje medio 2023 wel een keertje worden opgeleverd. Tegen die tijd hoop ik dan toch ook eindelijk het lelijkste gebouw van Leiden te kunnen aanwijzen. Uw suggesties zijn uiteraard van harte welkom.