En dat is 87…

Brainstormsessies kunnen tot geweldige lijstjes leiden. In zijn eentje kwam zanger Paul Simon in 1975 bijvoorbeeld tot maar liefst vijftig manieren om een geliefde te verlaten – een niet onaardig resultaat. De gemeente Leiden toonde zich onlangs nog productiever en heeft in een eerste inventarisatieronde zelfs 86 manieren verzonnen om de Leidse ondernemers wat minder voor de voeten te lopen.

De circa 4000 in Leiden gevestigde ondernemers zijn gezamenlijk, zo is becijferd, jaarlijks een half miljoen euro kwijt aan gedoe rond regeltjes, bepalinkjes en vergunninkjes. Eerlijk gezegd viel mij dat eigenlijk nog mee: gemiddeld gaat het om zo’n tien euro per ondernemer per maand. De gemeente wil zich echter van z’n beste kant laten zien en is van plan dit bedrag met ongeveer eenderde te reduceren. Daarmee zou Leiden verder gaan dan de vanuit Den Haag verlangde 25%.

Waar Paul Simon tenminste nog íéts met zijn lijstje heeft gedaan (na twee echtscheidingen is hij in 1992 voor de derde keer getrouwd), publiceerde de gemeente in dezelfde week waarin over de ‘lijst van 86′ werd gerept ook het nieuwe modellenboek voor gevelreclame. Hierin wordt de stad in niet minder dan zes verschillende kerngebieden verdeeld, waarvoor steeds weer andere regeltjes gelden. Hoezo doorzichtige overheid? Borden op de stoep mogen niet meer, markiezen en rolluiken moeten verdwijnen, airco’s moeten uit het zicht worden geplaatst… Deze voorstellen gaan de Leidse middenstand ongetwijfeld heel veel geld kosten, en daarmee staat de teller dus gelijk op 87. Dat schiet lekker op!

Advertentie

2.36.57

Jos Hoogeboom, de winnaar van de Leidse marathon, was nog niet over de streep, of de organisatie gaf aan volgend jaar meer geld te willen investeren om échte toppers aan de start te krijgen. Kijk, dat is leuk om te horen als je je net meer dan 42 kilometer de poten uit je lijf hebt gerend. Natuurlijk, de winnende tijd wás ook geen toptijd. Met 2.36.57 zou Hoogeboom op 15 april in tropisch Rotterdam 32 lopers, waaronder vijf vrouwen, voor zich hebben moeten dulden. Hij was dan een klein halfuur langzamer dan de winnaar en zo’n tien minuten minder snel dan de snelste vrouw geweest.

Toch vind ik het vreemd dat de organisatie haar pijlen niet wil richten op de breedte, maar op de top. Alles is te koop, maar met het aantrekken van een snelle en dus dure Keniaan ben je nog nergens: het parcours moet dan ook sneller, en er moeten duurbetaalde hazen worden ingezet die de winnaar aan die gewenste toptijd helpen. Zou het er nu echt leuker op worden als het vervolgens een halfuur wachten is op de uit Tuitjehorn afkomstige nummer twee?

In Rotterdam startten dit jaar 20.000 marathonlopers. In Leiden liepen slechts 329 renners de hele afstand. Het streven naar toptijden is in mijn ogen dan ook zoiets als de Stadsgehoorzaal (waarover een volgende keer meer), die meent Carré naar de kroon te kunnen steken. Is de Leidse marathon zoals men zegt écht de gezelligste op de atletiekkalender? Mooi, houden zo! Liever veel meer hoempapa, dan het Keniaanse volkslied. Of zoals men op TV West zei: ‘Een winnaar die geen Swahili spreekt, goh, dat is toch ook weleens leuk!’

Accordeonnetjes

Anderhalve week geleden zong de aanstormende zangeres Charlie Dée zich voor een klein publiek bij Plato in de Vrouwensteeg de longen uit haar lijf. Mooi is dat, muziek die met passie wordt gebracht! Ook straatmuzikanten weten soms te raken, zoals Tjebbe, die vrijwel elke zaterdag op de Haarlemmerstraat met vuur zijn liedjes zingt. Om mooie muziek te kunnen horen heb je dus helemaal geen Stadsgehoorzaal nodig, maar daarover in een volgende column meer…

Nee, dan het draaiorgel, waarvan Leiden er talloze telt. Lawaai op wielen, dat is het. Helse herrie die heel lui met behulp van een tuffend 2-tactmotortje tot stand komt. Moet je iemand die met inhalige blik en a-ritmisch met een koperen bakje rammelt belonen voor het gebulder dat zijn steevast hinderlijk geparkeerde pierement produceert? Als het offer voor een functionerende multiculturele samenleving zou zijn dat wij, autochtonen, onze draaiorgels moesten inleveren, dan zou ik zeggen: deal!

Of heb ik iets gemist en is die deal al beklonken? Sindskort lijken de Leidse draaiorgels namelijk verdrongen door een legertje individueel opererende, oostblokkerige muzikantjes met bordeauxrode accordeonnetjes. Ze kijken stuk voor stuk even treurig, als de huilende zigeunertjes op van die kitscherige schilderijtjes. Dat ze erbarmelijk spelen, dat is nog tot daaraan toe: met slechte muzikanten kun je de Leidse grachten dempen (vraag maar aan Stanley met z’n sax). Nee, als inspiratie- en vreugdeloos gepiel louter dient als slap excuus voor ordinair gebedel, dan kan muziek ook héél erg lelijk zijn.

Second Leiden

Iedereen moet natuurlijk zelf weten hoe hij zijn tijd verkwist (ik schrijf zelf bijvoorbeeld wekelijks een column), maar wat mensen op Second Life te zoeken hebben, heb ik nooit begrepen. Ik snap ook niet waarom iemand veel tijd en Linden dollars steekt in een virtueel Leiden, compleet met Koornbeurs en een openluchtdisco bij molen De Put. Vooral niet omdat er al een Second Leiden wás. Ein Zweiter Leiden, beter gezegd, want het gehucht ligt in het zuidelijkste puntje van Duitsland, op een halfuurtje rijden van de Bodensee.

Het plaatsje, dat ik via internet ontdekte, is klein. Hoe klein? Zeer klein! Leiden maakt met 34 andere buurtschappen deel uit van de 1300 inwoners tellende gemeente Gestratz. Het buurtschap Leiden is zo onbeduidend dat Google Maps het niet eens kent, maar met behulp van andere kaarten kun je het op luchtfoto’s wel herkennen. Leiden ligt vredig temidden van bossen en bergen, en bestaat uit slechts twee boerderijen.

Soms zou ik willen dat óns Leiden zo overzichtelijk was. In Duitsland heeft Leiden allang een gekozen burgemeester: Johannes Buhmann. De gemeenteraad heeft zich er de laatste jaren alleen bemoeid met de bestrating van Gestratz. Er is geen Dorpsgehoorzaal, en al helemaal geen te dure timmerman (over de Stadsgehoorzaal een volgende keer meer). De telefoonnummers bestaan er uit drie cijfers… Kortom, wie in z’n vrije tijd virtueel wil dansen bij een virtuele molen, moet dat vooral doen. Míjn ultieme vorm van ontspannen is wat met m’n cursor boven mijn denkbeeldige tweede huis in Zweiter Leiden zweven. Tschüss!