24

Nee, deze Steeksleutels gaat niet over de altijd weer spannende avonturen van special agent Jack Bauer. Voor deze column is het Tjan, uw eigen Witte Weekblad-action hero, die in actie is gekomen. Hij wandelde namelijk in 3 minuten en 36 seconden van Wolkers’ Ode aan Rembrandt op het Stationsplein, naar de draaideur van het LUMC. Terug deed hij er 24 seconden langer over. Reden? De eerste route ging via de stationshal, de tweede via de Walenkamptunnel.

Nu de NS de poortjes in het station al geplaatst hebben, schrikt ook GroenLinks nog eens wakker. Een beetje laat, naar mijn smaak. Veel mensen wandelen van het LUMC naar de bussen en de taxi’s, jammert duo-raadslid Lex van Wijngaarden nu, en als de poortjes straks in gebruik zijn genomen, kan dat niet meer. Een wandeling via de Walenkamptunnel is volgens hem ‘geen reëel alternatief’. Mijn stopwatch toonde echter aan dat het voor buspassagiers niet uitmaakt hoe ze lopen, terwijl taxipassagiers via de tunnel slechts 24 seconden langer onderweg zijn. Als je echter niet snapt dat een taxi ook pal voor de deur van het LUMC kan stoppen, hoor je wat mij betreft achter heel andere poortjes thuis.

Uiteraard weigert de NS de poortjes te verplaatsen – als de gemeente immers nooit een recht van overpad heeft bedongen, zijn zij baas in eigen station. En wat is nu helemaal 24 seconden, zeker in verhouding tot de tijd die GroenLinks aan dit even late als kansloze protest heeft verkwist? Van Wijngaarden zou er beter aan doen om in plaats van dit non-issue ‘reële’ problemen aan de kaak te stellen. Leiden heeft er genoeg!

Advertentie

Doekje voor het bloeden

Stel dat de Nederlandse regering zou besluiten dat onze jongens zich met onmiddellijke ingang terug moeten trekken uit Urugzan, nog voor er ook maar een bushokje gewederopbouwd is. Zou dat dan getuigen van inzicht? Ik denk dat – o, wacht even… misschien is dit niet het meest geschikte onderwerp voor een luchtige, Leidse huis-aan-huiscolumn. Ik begin even opnieuw…

Stel dat je al je vrienden uitnodigt voor een vorstelijk kerstdiner op Eerste Kerstdag, met alles erop en eraan: prachtige wijnen en zo mogelijk nog meer gangen dan de grotten van Torabora. Is het dan logisch om op kerstavond je blauwspar af te tuigen en je huis te ontdoen van alle kersttierlantijnen? Nee Tjan, hoor ik u zeggen, dat is het niet. Mooi, dan zijn we het eens. Vermoedelijk bent u het dan ook met me eens dat het verwijderen van de Rembrandt-doeken uit de binnenstad in de week voorafgaand aan het Rembrandtfestival op z’n minst onbegrijpelijk te noemen is – om niet te zeggen dat het de meest hilarische klucht van dit hele festival was.

Dat de openluchtexpositie op een gegeven moment weer uit het straatbeeld zou verdwijnen, was bekend. Maar had daar nou nog even één weekje mee gewacht, tot ook Rembrandts vierhonderdeneerste verjaardag achter de rug was en de verjaarsvisite Leiden weer verlaten had. Wie nog eens wil kijken hoe de doeken er ook alweer bijhingen: op http://www.tjan.nl/rembrandt zijn ze stuk voor stuk in volle glorie te bekijken, als een soort doekje voor het bloeden. Deze website zal in ieder geval online zijn tot ná het volgende Rembrandtfestival!

Van hetzelfde laken…

Met de Peurbakkentocht gingen afgelopen donderdag de Van-hetzelfde-laken-een-pakfeesten weer van start. Als altijd schreeuwde mede-organisator Aad van der Luit zich vanaf de terrasboot van Annie’s weer de longen uit zijn lijf, alsof hij geen microfoon in zijn handen had. De Leidse R rolde dat het een aard had, er zat geen enkele lijn in zijn verhaal en als iemand het naar z’n zin had, dan was dat de aanstekelijk enthousiaste Aad zelf wel. Heerrrlijk, zo’n déjà vu!

Tijdens de drukbezochte prijsuitreiking maakte zich drie maanden te vroeg een onmiskenbaar 3 oktober-gevoel van me meester, en dat kwam niet alleen door het gure herfstweer. Het programma van de Lakenfeesten is inmiddels bijna nog voorspelbaarder dan dat van de jaarlijkse viering van Leidens Ontzet, waarbij je zelfs met een Feestwijzer uit het interbellum nog een heel eind zou kunnen komen. En nee, dat is geen kritiek: kippen die gouden eieren leggen, moet je vooral niet slachten.

Erg jammer dus dat het zonnetje niet scheen – en bij zonnestudio Aurora in de Nieuwstraat kun je ook al niet meer terecht om een beetje bij te bruinen. Zonnebrand… voor de tweede keer in een halfjaar. Ditmaal zou er sprake zijn van een overval, waarbij de eigenaar werd geboeid, er een jerrycan benzine werd leeggegoten en de boel in lichterlaaie werd gezet. Gelukkig zijn de vermoedelijke daders gepakt, want stel je eens voor dat dit, net als de Lakenfeesten, een succesformule zou zijn gebleken die vervolgens keer op keer zou worden herhaald. Het moet in Leiden natuurlijk wel gezellig blijven!

Een volgende keer

Ze waren er blijkbaar niet erg gerust op. Of-ie nog kwam. Ik hield me van de domme. Ze kregen m’n columns toch altijd op tijd? Ja, nee, dat was het probleem ook niet, maar… Ik zegde toe dat ik ook de volgende column weer bijtijds zou inleveren. Vonden ze fijn. Kon die dan misschien gaan over – nou ja, dat begreep ik wel, toch?

Al weken zit de krant erop te azen: een column over de cultuurtempel aan de Breestraat. Steeds als ik in mijn wekelijkse bijdrage over de zaal repte – u heeft het vast gezien – voegde een nijvere redacteur daar ‘waarover een volgende keer meer’ aan toe. Vooralsnog vruchteloos, want ik heb helemaal geen haast met een column over de Stadsgehoorzaal (waarover een volgende keer meer), zeker niet zolang u en ik belangrijker zaken te bespreken hebben. De opmars van die minderjarige Roemeense accordeonistjes bijvoorbeeld, die zich na een eerdere column direct in de warme belangstelling van de gemeenteraad mochten verheugen.

Weet u wat het is? Ik héb niets met die zaal. Ik vind de sfeer er niet prettig, ik vind de programmering kleurloos, ik vind de akoestiek er erbarmelijk en ik walg van de ambtenarenmentaliteit van sommige medewerkers, die na een voorstelling iedereen, artiesten incluis, het liefst nog tijdens het slotapplaus de deur uit bonjouren. Hoewel Leiden veel te weinig podia telt, mís ik de Stadsgehoorzaal (waarover een volgende keer meer) momenteel niet eens. Ben ík dan de aangewezen persoon om te schrijven over die dure en langdurige renovatie ervan? Ja, zegt de krant. Oké, een volgende keer dan, misschien…