Analfabaad

Soms zijn er van die momenten dat je je eigen ogen niet gelooft. Bijvoorbeeld als je leest dat de gemeente Leiderdorp overweegt de toeristenbelasting te verlagen. Toeristen? In Leiderdorp?! In Oegstgeest schijnt men nu de luchthavenbelasting aan te willen pakken.

Ook twee weken geleden was ik op zijn zachtst gezegd sprakeloos, toen ik tijdens het doornemen van mijn vakliteratuur de AAD op Zondag opensloeg en daarin stuitte op de column van Het van der Luit. Het D66-raadslid stapelde hierin de ene faliekante taalfout op de andere. Zelfgenoegzaam als columnisten soms kunnen zijn, speelde ik even met de gedachte om u, als trouwe Witte Weekblad-lezer, te feliciteren met een column als Steeksleutels, waarin de schrijver in ieder geval niet luid en duidelijk laat blijken op z’n minst dyslectisch te zijn. Ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb, want een week later onthulde Het dat het een experiment betrof.

Van der Luit was namelijk benieuwd of zijn lezers hem op zijn opzettelijk aangebrachte blunders zouden wijzen. Nee dus. Dat bevestigt mijn vermoeden dat een drenkeling die zijn schreeuw om hulp in een fles te water laat een nog grotere kans heeft op respons, dan een columnist die wekelijks van zich laat horen in een Leids huis-aan-huisblad. Want ja, beste lezers, columnisten voelen zich zo nu en dan best eenzaam. Eenzamer nog dan, pak ‘m beet, een toerist in Leiderdorp. Daarom nu alsnog mijn fecilitaties, en dan niet aan het adres van mijn lezers, maar aan het adres van mijn zondagse collega: Mooie stunt, Het. Ik ben er met open ogen ingetuind!

Advertentie

Bieb en piepers

We leven, zelfs in Leiden, hoe langer hoe meer in een 24-uurseconomie. Wie ’s avonds om kwart voor tien een vol karretje broodnodige boodschappen richting de kassa wil duwen, kan bij verschillende Leidse supermarkten terecht, en ook op zondag heten de grootgrutters u van harte welkom. In dat licht bezien zou ik de openingstijden van de Leidse openbare bibliotheek niet van deze tijd willen noemen. Als op koopavonden de winkels tot negen uur open zijn, gaat de centrale bieb aan de Nieuwstraat al om acht uur dicht. Wie buiten de stad werkt en om half acht pas aan de piepers zit, kan er slechts op zaterdagen terecht. Maar ja, dan hebben drukbezette mensen als u en ik veelal wel wat anders te doen…

De beperkte openingstijden zijn minder ouderwets dan ze lijken. Niet zo gek lang geleden waren de Leidse bibliotheken namelijk nog wél meerdere malen per week tot negen uur open. Waar middenstanders hun klanten steeds meer tegemoet kwamen en hun openingstijden verruimden, kwamen biebleden juist steeds vaker voor een dichte deur te staan. Een opmerkelijke ontwikkeling, die ervoor gezorgd heeft dat ik mijn dure leenpasje nu nauwelijks nog gebruik.

Een rondje door de regio toont aan dat het ook anders kan. De bibliotheken van Leidschendam, Lisse en Sassenheim zijn bijvoorbeeld twee keer per week tot negen uur open, die van Alphen aan den Rijn en Zoetermeer zelfs drie keer. Zowel ten opzichte van het verleden als in vergelijking met elders komen de leenlezers er in Leiden dus maar bekaaid vanaf. Noem me een pieper, maar van mij mag dat best anders!

Boter, kaas en stroopwafels

Veel straatnamen in Leiden herinneren aan de bloeiende handel die er in vroeger tijden gedreven werd. Van boter en kaas, tot turf, garen en varkens: op verschillende plekken in de stad waren gespecialiseerde markten voor de meest uiteenlopende producten. Ook monumenten zijn soms stille getuigen van de commercie van weleer: de visbanken naast de fontein op de Vismarkt bijvoorbeeld, en – niet te missen – de onlangs zorgvuldig gerestaureerde Koornbeursbrug.

Marktkoopman Ton Ranselaar, die op de Leidse markt zijn fijne stroopwafels aan de man brengt, opperde dat de Koornbeursbrug verstoken zou moeten blijven van ambulante handel. De ondernemer, die eerder in het nieuws kwam omdat koekenbakkers in Marokko er maar niet in slaagden de namen van verschillende Leidse bezienswaardigheden foutloos op de door hem ontwikkelde stroopwafelpotten te drukken, meent dat Leiden bij wijze van ‘photo opportunity’ ook tijdens marktdagen recht heeft op zijn eigen Rialtobrug.

Volgens mij zou je meer recht doen aan de historie van de brug door juist op deze plek de bakkerskramen van ’t Stoepje, De Poorter en eventueel ook de stroopwafelkraam van Ranselaar te parkeren. Want ik geef toe: die lampenkappen en Afrikaanse kraaltjes en spiegeltjes die er nu zijn uitgestald, doen de brug geen goed. Wat er zal gebeuren als er op woens- en zaterdagen geen handel wordt gedreven op de Koornbeursbrug, laat zich echter vrij eenvoudig raden: dan heeft Venetië aan de Rijn er plotseling twee gratis overdekte fietsenstallingen bij. En dat is zéker niet fotogeniek…

Wat was de vraag?

Precies vijf maanden geleden mochten we ons na maandenlang gehassebas en gekissebis dan eindelijk uitspreken over de RijnGouwelijn. U weet vast nog wel of u die zevende maart de ja- of de nee-knop heeft ingedrukt. Maar weet u ook nog wat de vraag was en in welke woorden u precies om uw mening werd gevraagd? Ik moet toegeven dat ik het nog even moest terugzoeken, en het lijkt er verdacht veel op dat namens de gemeente Leiden ook wethouder Steegh er goed aan zou doen de gekozen formulering er nog eens bij te pakken.

Boven de twee knoppen stond namelijk: ‘Wilt u dat de gemeente Leiden meewerkt aan de RijnGouweLijn door Leiden?’ Dat is nog eens kort en bondig! De meerderheid van de kiezers heeft deze vraag afwijzend beantwoord, waarmee de uitslag van dit referendum dus slechts op één manier te interpreteren is – hoe via stuurgroepen, alternatieve plannen en gegoochel met woorden nu ook gepoogd wordt de ontstane kloof met de provincie te slechten.

Een tram door de Hooigracht en de Langegracht, waarvan sprake is, is geen alternatief zolang deze straten zich – evenals bestaand spoor trouwens – in Leiden bevinden. En de lightrailverbinding een tramtraject noemen, lost ook niets op: de RGL is en blijft de RGL. John Steegh, die blijkbaar maar wat graag met treintjes speelt, veronderstelt nog altijd dat Leiden en de provincie er samen wel uitkomen. Uit democratisch oogpunt en voor alle zekerheid roep ik de gemeenteraad op deze wethouder indien nodig nog eens op de exacte referendumtekst te wijzen. Want nee is nee, al is het inmiddels augustus!

De betaler vervuilt

Vier maanden geleden betrad ik op kosten van de gemeente een goed gevuld Trianon. In het kader van het kweken van een stukje bewustwording naar de burger toe, of woorden van gelijke strekking, mochten wij Leidenaren gratis kijken en luisteren naar de ongemakkelijke waarheid van Al Gore, een indrukwekkend rolprent waarin de voormalige aanstaande president van Amerika niet zozeer preekt dat we reddeloos verloren zijn, als wel oproept tot snel handelen. Als ik in een diesel zou rijden zou ik bij wijze van spreken de volgende dag al naar de Kwik-Fit zijn gekacheld om er een gesubsidieerd roetfiltertje onder te laten klussen.

Nu heb ik makkelijk praten, want ik heb – hoe klimaatneutraal – helemaal geen auto, laat staan een diesel. De gemeente heeft dat wel: de verschillende gemeentelijke diensten houden een flink wagenpark aan het rollen. Nu zou je denken dat een overheid die gratis bioscoopkaartjes uitdeelt dondersgoed weet wat de boodschap van de op haar kosten vertoonde film is. Het is dus ontluisterend dat al die voertuigen van de gemeente nog altijd niet groen zijn. En erger nog: op de site http://www.leiden.nl/lucht staat dat niet eerder dan pas in 2010 het volledige wagenpark aan strenge milieunormen zal voldoen.

Haastige spoed is zelden goed, maar als het om het milieu gaat is de mensheid aan het Gore-dansen, waarbij sprake is van een wankel en inmiddels danig verstoord evenwicht. De gemeente zou er dus goed aan doen om met gezwinde spoed het goede voorbeeld te geven. Geen woorden, maar daden, of in dit geval: geen films, maar filters dus!