’t Is oorlog!

Wie een maliënkolder, een elfendolk of een gotisch gevechtstenue wilde aanschaffen, moest zijn heil lange tijd buiten Leiden zoeken. Maar sinds kort kunt u voor bloedelf-oren en negende-eeuwse vikingzwaarden bij een speciaalzaakje aan de Hooigracht terecht. Dit winkeltje, Drie Manen genaamd, ging werkelijk geen dag te vroeg open: Leiden verkeert sinds vorige week namelijk in staat van oorlog. Ja, lacht u maar! Als u straks van uw tulpenbollen zit te knagen of van uw surrogaatkoffie nipt (wat trouwens sprekend op Senseo lijkt), dan piept u wel anders!

Leiden Ontzet, de stadsguerrilla van Jan Boer, heeft het provincieregime een brief gestuurd waarin aanvankelijk nog in diplomatieke bewoordingen kritiek wordt geuit op de plannen van de provincie met betrekking tot de RijnGouweLijn. Maar op twee derde van het epistel wordt de afzender plots bevangen door grootheidswaanzin of lijkt er anderszins een contactje los te raken: het optreden van de provincie zou door ‘de bevolking van Leiden’ als een oorlogsverklaring worden gezien, en die oorlog schijnt onafwendbaar. ‘We’ hebben het college al naar huis gestuurd en zullen er ook alles aan doen om de RGL te dwarsbomen. ‘On veux la guerre, c’est la guerre. La Guerre!’ gaat het van kwaad tot erger, waarna – hoe hilarisch – de provincie gemaand wordt op volwassen wijze te reageren.

Politiek bedrijven is iets anders dan oorlogje spelen op de hei, met latex rapieren en een potsierlijke cape om de schouders. Jan Boer lijkt nu in de raadszaal te denken dat hij Napoleon is. Ze worden voor minder weggestopt…

Advertentie

Regelneven

Robert Strijk, onze stadshartregelneef, gaat van een rustige oude dag genieten. Hij verruilt het bruisende centrum van Leiden voor het sterfhuis dat D66 heet. Het partijbureau van de Democraten wordt zijn nieuwe werkplek. Ik zie een oude, verveloze schrijftafel voor me, een meubelstuk dat, omdat partijbons Van Mierlo er ooit aan werkte, liefkozend ‘het partijbureau’ gedoopt is. In een van de lades zit een stoffige schoenendoos met het actuele, in de loop der jaren danig uitgedunde ledenbestand. Onze Robert gaat de partijbijeenkomsten organiseren, wat in de praktijk neer zal komen op een rondje bellen of iedereen kan en het snijden van wat blokjes kaas of plakjes worst, afhankelijk van waar men bij meerderheid van stemmen trek in heeft.

Of hij geloofde in D66-stokpaardjes als het referendum, was er nog gevraagd. Als centrummanager was Strijk voorstander van de RijnGouweLijn geweest, het volk had tegen gestemd, maar die sneltram komt er toch. Nee, echt een prima instrument, zo’n referendum!

De opvolger van Robert Strijk is al bekend. Joost Bleijie is de naam, CDA-raadslid en bij de meeste Leidenaars bekend als ‘Bleijie de redenaar’, zoals een jolige burgemeester Lenferink hem twee maanden geleden tijdens de Koraalzang in het Van der Werfpark nog toezong. De redenaar wordt nu dus regelaar. Op de vroege ochtend van de derde oktober was het Bleijies taak onze burgervader met wat boude beweringen uit de tent te lokken. Het zou mooi zijn als hij daar, met een frisse kijk op het reilen en zeilen in de binnenstad, ook in zijn nieuwe functie in zou slagen.

Snapt u het?

Het doen en laten van de gemeente Leiden is voor een eenvoudig burger soms maar lastig te volgen. De ene keer ligt dat aan de ondoorgrondelijke wegen die de lokale overheid zo nu en dan bewandelt, de andere keer simpelweg aan het IQ van de burger in kwestie. Als bijvoorbeeld blijkt dat de gemeente wekelijks bijna 500 euro betaalt voor de huur van een twintigtal roestige palen tegen over het station, dan snap ik dat niet. Maar ligt dat aan mij? Het schaamscherm had de gemeente al zo’n 180.000 euro gekost. Wilde men dit bedrag in kleine stapjes soms alsnog naar een ronde twee euroton tillen, zodat boekhouder Keur er telraamtechnisch wat beter mee uit de voeten kon?

De grote doeken die tot vlak voor Rembrandts 401ste verjaardag de stad sierden, zijn door de gemeente op Speurders gezet. Stadsgenoten die serieus dachten dat er échte doeken van Rembrandt geveild zouden worden, spraken er voor hun beurt schande van. Schort er dan iets aan je mond-hersenverhouding, of niet? Gelukkig snappen u en ik wel hoe het zit, al was het maar omdat wíj weten dat Leiden helemaal geen werk van Rembrandt bezit.

VVD-raadslid en voormalig fractieleider Arend-Jan Sleijster sprak niet zo heel lang geleden nog de hoop uit dat de Lakenhal ooit één echte Rembrandt zou kunnen aanschaffen. Diezelfde Sleijster wordt nu her en der getipt als kanditaat-wethouder voor het nieuwe college. Zou iemand die anderhalve maand geleden om gezondheidsredenen opstapte als fractieleider nu dan wel fit genoeg zijn om de post van wethouder te bekleden? Kijk, zoiets snap ik dan weer niet.

Knorpelstijl

De verleiding was groot om me deze week, columnsgewijs althans, op Machteld Vlaanderen te storten, de Leidse JOVD’ster die door de VVD de laan uit is gestuurd omdat ze een tikkie te close met La Rita zou zijn. Afgelopen week dook de studente met haar wel heel liberale recht-door-zee-decolleté en haar net iets te korte rokjes opnieuw in de media op, nu omdat ze haar tentamens niet zelf zou hebben gemaakt. Wat een knorpel ben je dan, als je zo je eigen toekomst te grabbel gooit! Daarmee is over deze dame alles echter wel gelijk zo’n beetje gezegd, te meer daar de kersverse beweging die het brallende corpskipje volgens machteldvlaanderen.nl nu voorstaat mij een typisch gevalletje doodgeborenkuikentje.nl lijkt.

Mooi, want dan kan ik het in plaats daarvan met een gerust hart hebben over Haarlemmerstraat 67, het pand rechts van het Volkshuis. Hier zijn volgens een persbericht van de gemeente onder meer een peerkraalsleutelstuk en een kleurrijk rankenplafond met biezen aangetroffen. In de zeventiende-eeuwse knorpelstijl nog wel! Deze stijl is, zo benadrukt men, significant jonger dan de uit dendrochronogisch onderzoek gebleken leeftijd van het pand.

Bent u er nog? Ik voelde me eerlijk gezegd best wel een beetje een Machteld-achtige toen ik over deze naar het schijnt nogal aansprekende vondsten las. Ik begreep er maar bar weinig van, en dat terwijl doctorandus Tjan toch echt een voltooide studie Nederlands op zijn naam heeft staan, waarbinnen hij – eerlijk waar – al zijn tentamens eigenhandig heeft gemaakt. Dat zegt blijkbaar dus ook niet zoveel…