In het theater is de verbeelding aan de macht. Het is een schuilplaats, waar je de werkelijkheid kunt ontvluchten en waar theaterwetten gelden. Da’s natuurlijk mooi, maar dat gedonder moet dan niet al bij de kassa beginnen, zoals in de Leidse Schouwburg.
Onlangs vroeg ik daar om drie kaartjes voor het nieuwe programma van de onvolprezen Jeroen van Merwijk. Die treedt hier weliswaar pas komend voorjaar op, maar ja, het is wel cabaret, en dan kun je er maar beter vroeg bij zijn. Terwijl de caissière op haar gemak nog wat met haar computer aan het tai-chiën was, nam ik qua afrekenen in gedachten alvast plaats aan de tafel van achttien. Eén keer achttien is achttien, twee keer achttien is zesendertig en drie keer achttien is…
‘Dat is dan 57 euro,’ klonk het uit het speakertje. ’54, toch?’ sputterde ik. Maar er kwam nog ‘iets van toeslag’ bij. Conform de nieuwe plaatselijke theaterwetgeving bleek het desgevraagd om administratiekosten te gaan. Welke administratie, vroeg ik me af. Ik rekende de kaartjes immers gelijk en zelfs contant af? Bovendien is het vreemd om wél alvast de prijs van de optionele garderobe en een al even optioneel pauzedrankje in het entreegeld te verdisconteren, maar niet een of andere blijkbaar onontkoombare onzintoeslag. Maak dan gewoon je kaartjes een euro per stuk duurder! Even overwoog ik een theatrale monoloog, maar ik hield me in. ‘Vergeet je de verwijderingsbijdrage niet?’ vroeg ik nog. Uit hoofde van haar functieomschrijving kon de caissière er niet om lachen. Daar hebben ze in een theater namelijk publiek voor…
STEEKSLEUTELS 