‘Nu ook kapsalon. Vanaf 4,50.’ Toen ik deze tekst op een reclamebord in de binnenstad las, vond ik dat niet duur. Om me direct daarna te verbazen over de plaats van het bord: pal voor de deur van een shoarmatent. Ik bedacht hoe je met behulp van knoflooksaus, aluminiumfolie en een roodgloeiende grill best een goede coupe Wilders zou kunnen smeden, maar helemaal begrijpen deed ik de combinatie toch niet. Toen ik er eenmaal op ging letten, bleek Leiden opeens nog veel meer shoarmatenten annex kapsalons te herbergen.
In tegenstelling tot Wilders jaag ik eens in de zoveel tijd eigenhandig een tondeuze over mijn schedel. Ik heb dus weinig met kappers, wat wellicht mijn aanvankelijke onbegrip verklaart. Inmiddels heb ik echter ontdekt hoe het spit precies in het lam steekt: kapsalon blijkt niets meer en niets minder dan de naam van een gerecht te zijn, een soort multiculturele hutspot van friet, shoarmavlees en gesmolten kaas, eventueel met salade erop. De oorsprong van dit culinaire hoogstandje ligt in Rotterdam. In deze smeltkroes aan de Maas schijnt het nog altijd de vaste bestelling te zijn die twee kappers op gezette tijden plaatsen bij de belendende grillroom. Daar worden de af te halen gerechten op de afgesproken tijd klaargezet met een briefje met de tekst ‘kapsalon’ erop.
De kapsalon is nu hard op weg om ons land te veroveren, en sindskort kan dus ook de Leidenaar zich op verschillende plekken in de stad te goed doen aan deze weinig subtiele creatie. Ik heb me er nog niet aan gewaagd, maar ben zeer benieuwd of het een blijvertje is…
STEEKSLEUTELS 