Afgeladen cafés, luide muziek, net iets teveel bier voor een doordeweekse dag, aangeschoten Leidenaars en herfstachtige weersomstandigheden: vorige week werd in het kader van de Jazzweek de jaarlijkse kroegentocht weer gehouden. Dat schijnt een leuke traditie te zijn, maar op de een of andere manier gaat de lol van dit evenement al jaren volkomen aan mij voorbij.
Wie mij een beetje kent zal dat wellicht vreemd in de oren klinken. Muziek en bier, dat is normaal gesproken toch ook in mijn beleving een prima combinatie? Ja, zeker is dat het. Maar deze cafémarathon mag van mij met onmiddellijke ingang van de Leidse kalender worden afgevoerd. Want of het nu in het tweede deel van het woord zit, ik weet het niet, maar elk jaar opnieuw lig ik op de woensdagavond van die vermaledijde kroegentocht snipverkouden in mijn bed. Slechts in 2004 had ik eind januari niet te kampen met een schuurpapieren strot en een chronische loopneus, en uitgerekend toen werd er wegens ziekte van de later dat jaar overleden organisator Dick Wansink geen Leidse Jazzweek en dus ook geen kroegentocht georganiseerd. Is er een verband?
Ook dit jaar heb ik weer veel gemist, zo wisten doorgaans betrouwbare bronnen mij te melden. Het zal best. Ik voelde me vorige week tijdens de avond van de kroegentocht al zo brak als de gemiddelde deelnemer zich pas de volgende ochtend zal hebben gevoeld: bonkende kop, waterige oogjes, verkouden – net als de voorgaande jaren. En dus moet ik opnieuw een jaar wachten, in de hoop dat deze tocht in 2009 voor mij dan wél een keertje oan giet.
STEEKSLEUTELS 