Op de kaart

De bouw van de fietsenkelder achter het station, waartoe de gemeente mede-opdrachtgever is, is stilgelegd omdat de vergunningen nog niet rond zijn. Het Leidse ondernemersklimaat werd het afgelopen jaar met een VVD-loos college hoger gewaardeerd dan in 2006, toen de liberalen nog wel op het pluche zaten. Nergens zijn de gemeentelijke lasten hoger dan in Leiden… Vind je het niet moeilijk om elke week een Leids onderwerp voor Steeksleutels te bedenken, vraagt men mij dan nog. Leiden weet zichzelf echter keer op keer weer op de kaart te zetten. Als in een restaurant met een te uitgebreid menu is het hooguit soms wat lastig kiezen.

Deze week eens iets luchtigs: U bevindt zich hier, een leuke expositie die nog tot eind april in het RAP Architectuurcentrum te zien is. Naast flink wat historische plattegronden, die op hun eigen tot de verbeelding sprekende wijze de stadsgeschiedenis vertellen, worden de inzendingen getoond van de deelnemers die de uitdaging aangingen Leiden op hun eigen manier in kaart te brengen. En dat leverde zeer originele invalshoeken op.

Heel sterk is het beeld van Leiden als bloem – een terechte winnaar! Een ander zag Leiden als een stad van ballen, terwijl een derde alle plekken waar haar relaties begonnen markeerde met rode hartjes – gevalletje bindingsangst, dacht ik gezien het forse aantal hartjes meteen. Er wordt ook in de toekomst gekeken, waarin Leiden wellicht als een tweede Atlantis op een paar hoogtepunten na volledig onder water verdwijnt, of als zoölogisch park fungeert. Een kaart waarin de Leidse plattegrond met die van Barcelona is gecombineerd, laat zien hoe de stad eruit zou zien als de Spanjaarden in 1574 waren gebleven. En dan is er ook nog een stadsplattegrond in de vorm van een lekker kontje… Volgende week weer billenkoek!

Advertentie

Mijn Leiden

Kent u Mijn Leiden? Dat is een onderdeel van de internetsite van de gemeente, waar je als je via DigiD bent ingelogd je slag kunt slaan. In mijn schilderachtige, voor auto’s doodlopende straatje had onlangs een van de drie lantaarnpalen de geest gegeven. Of: in één keer deed-ie gewoon niets meer, zoals Joran van der Sloot het zou formuleren. En dus meldde ik dit defect via Mijn Leiden bij de mannen van Woonomgeving. Achter de site gaat een geavanceerd systeem schuil waarmee je de status van je melding op de voet kunt volgen. ‘Verzonden’ stond er gedurende anderhalve week. Dat wist ik al, want dát had ik zelf gedaan. De gemeente deed met mijn melding echter helemaal niets, en de lantaarnpaal was toen ik vorige week donderdag op vakantie ging nog altijd niet gerepareerd.

En dat terwijl de mannen van Woonomgeving het wél kunnen. Nadat er een paar jaar geleden voor de zoveelste keer een auto mijn schilderachtige, voor auto’s doodlopende straatje was ingereden, om met gevaar voor eigen leven, onze fietsen en de betonnen plantenbakken achteruit weer terug te slalommen, stuurde ik de gemeente een mailtje met de vraag of er misschien een verkeersbord kon worden geplaatst dat duidelijk zou maken dat mijn schilderachtige, voor auto’s doodlopende straatje een voor auto’s doodlopend straatje is. Toen ik dezelfde avond terugkwam van werk, wist ik niet wat ik zag: het bord stond er al!

In het verleden behaalde resultaten bieden echter geen garantie voor de toekomst: mijn buren en ik moeten het nog altijd met maar twee lantaarnpalen doen. Vrijdag keer ik terug van mijn vakantie, en, beste mannen van Woonomgeving die deze column lezen, ik zou het zeer op prijs stellen als de lantaarnpaal dan gerepareerd zou zijn. Het dossiernummer van mijn melding is WP195396. Bij voorbaat dank!

Patserjacht

Als je als agent een fiets in beslag neemt die niet minder dan zes jaar geleden werd ontvreemd, dan ben je lekker bezig. Eind januari dook er in de Leidse media weer zo’n succesverhaal op: een argeloze fietster, die de tweewieler op een rommelmarkt had gekocht, moest haar rijwiel inleveren en kon een fikse bekeuring wegens heling tegemoet zien. De nijvere dienders beleefden hun finest hour, want als je een afgeragd en verre van roestvrijstalen ros na jaren weer terug bezorgt bij de verbouwereerde rechtmatige eigenaar, dan is dat een geweldig moment. Onbetaalbaar, zeg maar. Zeker van de fooi die minister Ter Horst bij wijze van salaris maandelijks op je rekening stort.

Het is ook treurig: ga je met gevaar voor eigen leven op zoek naar gejatte fietsen, krijg je daar nauwelijks voor betaald. En heel Nederland wéét hoe weinig je verdient, want de schamele salarissen van politiefunctionarissen gaan in de media open en bloot over tafel. Geen wonder dus dat je als armzalig agentje vol afgunst kijkt naar blitskikkertjes die in veel te dure blingbling-auto’s met 140 beats per minute voor het stoplicht staan te stuiteren.

In Leiden werd vorige week zo’n patsertje aangehouden, want met 29 jaar in een zwarte BMW 530d rijden, dat schijnt ook in een land en een tijd waarin Leen van Frisia regeert uitermate verdacht te zijn. In dit geval was er echter, zo bleek, inderdaad sprake van witwaspraktijken. De Leidse bevolking wordt nu dus aangespoord om de veelal door jaloezie gevoede vraag ‘waar doet-ie dat van?’ in het vervolg aan de politie voor te leggen. Buurmans boot en buurvrouws cabrio zijn niet langer veilig, want de jacht op de patser is geopend. Het persbericht van het korps Hollands Midden is er duidelijk over: misdaad loont niet. Net als werken bij de politie, trouwens.

Stem kwijt

Gemeenteraadslid Hans Hendriks zorgde vorige week voor de nodige opschudding door ‘zijn’ SP te verruilen voor Leefbaar Leiden. Uiteraard werd Hendriks, en dan met name zijn waardevolle raadszetel, door Daan Sloos en kornuiten met open armen ontvangen. De oorzaak van de breuk tussen Hendriks en de partij waarvan hij al sinds 1994 lid was, lijkt helder: door ziekte had het raadslid zich al enige tijd niet of nauwelijks verstaanbaar kunnen maken. De Leidse SP-afdeling had hem met het oog op zijn gezondheid gevraagd of het niet beter zou zijn als hij zijn functie zou neerleggen, een suggestie die door een heetgebakerde Hendriks ervaren werd als een meedogenloze dolkstoot in de rug.

Dat je als politicus je stem kwijt bent, dat is nog tot daaraan toe. Het vergadert hooguit een tikje lastig. Maar als je, dolkstoot of niet, je rug niet recht kunt houden, dan blijkt wel heel zonneklaar dat je niet zo zeer je principes en je idealen, als wel in de eerste plaats je eigen belang dient. Als kersverse Sloosialist is Hans Hendriks nu immers opeens vóór meer cameratoezicht, vóór een uitbreiding van het aantal koopzondagen en vóór de Rijnlandroute – zaken die hij als SP’er nog te vuur en te zwaard bestreden had. En andersom is hij sinds kort blijkbaar tegen 24-uursopvang voor daklozen en tegen lokale bemoeienis met het lot van uitgeprocedeerde asielzoekers.

Als er in dit verband al geen sprake is van kiezersbedrog, dan is de overstap van Hendriks op z’n minst toch uiterst ondemocratisch te noemen. Niet langer alleen hij, maar ook zo’n 1250 Leidse SP-kiezers zijn nu plots hun stem kwijt. Dat is namelijk het aantal stemmen dat in maart 2006 goed was voor één Leidse raadszetel. Bijvoorbeeld de SP-zetel die Leefbaar Leiden nu op oneigenlijke wijze in de schoot geworpen heeft gekregen.