Als je als agent een fiets in beslag neemt die niet minder dan zes jaar geleden werd ontvreemd, dan ben je lekker bezig. Eind januari dook er in de Leidse media weer zo’n succesverhaal op: een argeloze fietster, die de tweewieler op een rommelmarkt had gekocht, moest haar rijwiel inleveren en kon een fikse bekeuring wegens heling tegemoet zien. De nijvere dienders beleefden hun finest hour, want als je een afgeragd en verre van roestvrijstalen ros na jaren weer terug bezorgt bij de verbouwereerde rechtmatige eigenaar, dan is dat een geweldig moment. Onbetaalbaar, zeg maar. Zeker van de fooi die minister Ter Horst bij wijze van salaris maandelijks op je rekening stort.
Het is ook treurig: ga je met gevaar voor eigen leven op zoek naar gejatte fietsen, krijg je daar nauwelijks voor betaald. En heel Nederland wéét hoe weinig je verdient, want de schamele salarissen van politiefunctionarissen gaan in de media open en bloot over tafel. Geen wonder dus dat je als armzalig agentje vol afgunst kijkt naar blitskikkertjes die in veel te dure blingbling-auto’s met 140 beats per minute voor het stoplicht staan te stuiteren.
In Leiden werd vorige week zo’n patsertje aangehouden, want met 29 jaar in een zwarte BMW 530d rijden, dat schijnt ook in een land en een tijd waarin Leen van Frisia regeert uitermate verdacht te zijn. In dit geval was er echter, zo bleek, inderdaad sprake van witwaspraktijken. De Leidse bevolking wordt nu dus aangespoord om de veelal door jaloezie gevoede vraag ‘waar doet-ie dat van?’ in het vervolg aan de politie voor te leggen. Buurmans boot en buurvrouws cabrio zijn niet langer veilig, want de jacht op de patser is geopend. Het persbericht van het korps Hollands Midden is er duidelijk over: misdaad loont niet. Net als werken bij de politie, trouwens.
STEEKSLEUTELS 