Je loopt door de stad en stuit op een zilvergrijze sportwagen die frontaal tegen een muur is gebotst. De kreukelzone van de MG is ten volste benut. Je kijkt om je heen: niemand te zien. De portieren van de tweezitter staan open, uit de auto klinkt modern-klassieke muziek. Vreemd, denk je dan toch op z’n minst. Wat moet je doen? Maken dat je wegkomt? De politie bellen misschien?
Stel je nu hetzelfde tafereeltje voor, maar dan binnen de muren van het Scheltema-complex. Ook hier ben je de enige die zich in de buurt van de gecrashte cabrio bevindt, maar nu doet het ongeluk je helemaal niets. Omdat het overduidelijk in scène is gezet, inclusief zorgvuldig gerichte spotjes en een bordje op de muur dat uitlegt wat je ziet, of: zou moeten zien. ‘Syndroom van Stendahl’ is de titel van het kunststukje. Wie dermate bevangen wordt door de schoonheid van een culturele uiting dat hij gaat hallucineren of zelfs het bewustzijn verliest, lijdt aan dit syndroom – vaste lezers van deze column herkennen dit wellicht.
Het bordje bij de MG neuzelt nog even voort, over de schoonheid van onvolmaaktheid en zo, maar ik haal slechts mijn schouders op: het syndroom van Tjan. Wie geconfronteerd wordt met kunst die hij niet begrijpt, hierdoor gaat twijfelen aan zijn eigen intellect en vervolgens een onbedwingbare woede voelt opborrelen omdat er weer eens gemeenschapsgeld met de betreffende culturele uiting gemoeid is, lijdt aan dit syndroom of kampt op zijn minst met een Scheltema-complex. Wat heeft de cabrio in godsnaam te maken met de overkoepelende titel ‘Boek in wording’? Vinden gemeente en provincie het echt nodig hier geld in te pompen? Zijn er Leidenaars die wél iets kunnen met dit stukje schroot, en er misschien zelfs bij flauwvallen? Oordeel zelf. Het kan tot en met 13 april.
STEEKSLEUTELS 