Daar was-ie dan: The Movie – De Film dus, of beter: ‘het filmpje’. Technisch zag er allemaal uitermate amateuristisch uit, maar dat mocht de pret niet drukken. Het draaide in dit geval niet om de vorm, maar om de inhoud. Welnu, die loog er niet om en zorgde in het hele land voor verhitte discussies. Sommigen reageerden schouderophalend of zelfs wat lacherig, anderen prezen het filmpje en noemden het in één woord geweldig. De media doken er met de van hun bekende gretigheid bovenop. In allerijl opgetrommelde juridisch onderlegden schoven in de verschillende praatprogramma’s aan, om zich desgevraagd af te vragen of de debuterende filmmaker met zijn dubieuze creatie de wet niet overtrad. Ik zal eerlijk toegeven dat ik na het zien van de beelden eerst en vooral geschokt was.
Begrijp me niet verkeerd: ik weet natuurlijk dondersgoed dat dit soort dingen – hoe verwerpelijk ook – gebeuren. Als je er op internet doelbewust naar op zoek gaat, dan zul je dergelijke onthutsende taferelen veelvuldig tegenkomen. In die zin was er dus weinig nieuws onder de zon. Maar als maker en verspreider van zo’n filmpje zou je je in mijn ogen terdege bewust moeten zijn van de mogelijke consequenties. Welk doel streef je na, en heiligt dat doel de middelen die je kiest? Is het zinvol om deze tamelijk onsmakelijke beelden op een dermate laagdrempelige manier voor een ieder (tere kinderzieltjes incluis) toegankelijk te maken? Nee, denk ik als eenvoudig Leids columnistje dan.
Maar de ‘cineast’ in kwestie is nog altijd overtuigd van de juistheid van zijn handelen. Ook achteraf is hij zichtbaar trots op het door hem gemaakte filmpje, dat de hele wereld in staat stelt getuige te zijn van hoe een overspelig actreuteltje danig aan het tongworstelen is met een collega. En dat allemaal in een Leids café!
STEEKSLEUTELS 
Briljant!