In de jungle die betaald parkeren heet, is Leiden Noord een soort oase: niet ver van de binnenstad kan een ieder er nog gratis en voor niets zijn auto neerzetten. Resultaat: parkeeroverlast voor de bewoners, die in hun eigen buurt slechts met de grootst mogelijke moeite een parkeerplekje kunnen vinden. De voorzitters van de verschillende wijkverenigingen in Noord benaderden daarom vorige week de bewoners met een zogenaamde parkeerpeiling. Aanvankelijk wilde ik als betrokken bewoner van Noord natuurlijk graag mijn mening geven, maar toen ik de peiling onder ogen kreeg, bleek je er zo ongeveer een dag vrij voor te moeten nemen. Niet minder dan achttien vragen, met soms wel vijftien mogelijke antwoorden (a tot en met o). Alsof ik niets beters te doen heb!
Maar goed, dacht ik, even doorbijten – en hoewel de antwoorden volgens de uitleg anoniem zouden worden verwerkt, vulde ik bij de verplichte gegevens mijn naam en adres in. Tijd voor vraag 1. Wat is uw woonbuurt? Eh… had ik daarnet mijn adres niet ingevuld? Nou, goed, vooruit dan maar. Ik omcirkelde een van de opties. Vraag 2. Waar parkeert u (of degene uit het huishouden die in de auto rijdt) meestal de auto (maximaal twee antwoorden)? Omslachtig formuleren, wordt dat niet ten onrechte wel genoemd. En dan ook nog eens niet voorzien in de mogelijkheid dat het huishouden van degene die de peiling met groeiende tegenzin zit in te vullen helemaal niet over een auto beschikt. Zoals mijn huishouden. Alsof je als niet-autobezitter geen mening mag hebben over de vermeende parkeerproblemen in je wijk.
Binnen de kortste keren stoorde ik me meer aan deze parkeerpeiling, dan ik me de afgelopen maanden aan foutparkeerders had gestoord, en geïrriteerd parkeerde ik de parkeerpeiling dan ook op de stapel oud papier. Plek zat.
STEEKSLEUTELS 