Mijn Witte Weekblad-collega had er geen zin in: ‘Het beeld is beroerd, het geluid is slecht en de mensen zijn er irritant,’ liet hij me weten. Net als de meeste spelers die tegen Italië en Frankrijk de sterren van de hemel hadden gespeeld, bekeek hij de wedstrijd tegen Roemenië vanaf de bank. Hij bleef dus thuis. Ik besloot om me, als een ware hup-Holland-hup-leeuw, niet uit het veld te laten slaan, en wandelde rond half negen in mijn oranje hempie naar het Pelipleintje, op de hoek van de Haarlemmer- en de Pelikaanstraat, waar het voor het scherm van de Engelse pub Bad Habits een drukte van belang was.
Had de thuisblijver gelijk? Het beeld was inderdaad wat flets, en hoe dichter je bij het scherm kwam, hoe slechter Frank Snoeks te verstaan was. Maar om nu te zeggen dat de aanwezigen irritant waren… Het gros kwam overduidelijk niet voor het voetbal, maar gezellig was het wel! Sommigen hadden al een bakkie te veel op, maar dat de Oranjekoorts net als de vrijdag ervoor, na de wedstrijd tegen Frankrijk, bij sommigen zou omslaan in een agressieve vorm van knokkelkoorts – er waren wat kleine vechtpartijtjes geweest -, leek vanavond niet aan de orde. Er was dan ook nauwelijks sprake van spanning: om in Engelse pub-termen te spreken trad het B-team van Nederland natuurlijk eigenlijk slechts aan for bacon and beans.
In de rust knalde ‘Viva Hollandia’ uit de speakers, en werd er gezongen alsof Oranje al kampioen was – terwijl het scorebord toch nog altijd nul-nul aanwees. Na het eerste doelpunt kwam de stemming er pas echt goed in, en na de tweede goal wist iedereen op het pleintje het zeker: Oranje wordt gewoon kampioen. Dat die stemming in Nederland en dus ook op het Pelipleintje binnen vier dagen compleet zou kunnen omslaan, leek niemand voor mogelijk te houden…
STEEKSLEUTELS 