Sinds het nieuwe rookverbod van kracht is en er dus ook niet meer in de horeca gerookt mag worden, zijn rokers min of meer dakloos geworden. Ook ik zwerf zo nu en dan door Leiden, lurkend aan een steeds duurder betaald sigaartje. En juist omdat de rookwaar door hogere accijnzen steeds waardevoller wordt, spring ik er steeds zuiniger mee om. Sommige winkels hebben asbakken bij de ingang, waarin ik mijn sigaartje tijdelijk even parkeer als ik naar binnen moet – bij andere winkels leg ik hem in een liefst droog en windvrij hoekje naast de deur (de eigenlijk verboden stoepborden bieden meer dan eens prima mogelijkheden). Heel vaak is mijn sigaar niet de enige, en liggen er nog meer peuken, van mede-zwerfrokers, smeulend te wachten op de terugkeer van hun baasjes.
Twee weken geleden moest ik op het postkantoor op de Breestraat zijn. Mijn pas half opgerookte aromatische vanillesigaartje zette ik zorgvuldig rechtop in het hagelwitte kanariezand van de asbak. Naar binnen, pakje posten, richting uitgang (aansteker al in de aanslag)… peuk weg! Eerste reactie: niet voor herhaling vatbaar. Tweede reactie: ach, het is maar een sigaartje. Ik stapte naar buiten, pakte een verse sigaar uit het doosje, en op het moment dat ik die wilde aansteken, vroeg iemand me om een vuurtje. Een dakloze (soms zijn dingen nu eenmaal in één oogopslag duidelijk) keek me, met míjn sigaartje tussen zijn tevreden glimlachende lippen, verwachtingsvol aan.
Sindsdien ben ik de afgelopen weken nog zeker drie keer geconfronteerd met verdwenen sigaren, en één van die keren, bij het station, ontwaarde ik vervolgens een sigaar rokende straatkrantverkoper. Het rook onmiskenbaar naar vanille. Deze column is dus in de eerste plaats een waarschuwing: Zwerfrokers opgelet, in Leiden zijn rookzwervers actief!
STEEKSLEUTELS 