Ze zat aan de bar en was met haar versleten, ooit zwarte joggingpak en haar pompeuze zonnebril op z’n minst een opvallende verschijning te noemen. En dan heb ik het nog niet eens over de hond die aan haar voeten lag te slapen. Haar stem schalde door het Leidse café en dwong je tot meeluisteren, of je dat nu wilde of niet. ‘Ik ben styliste,’ vertelde ze de man op de kruk naast haar ongevraagd.
Tjan en mode, het is nooit een gelukkige combinatie geweest. In een café draag je vandaag de dag dus een even overbodige als opzichtige zonnebril en een vaal joggingpak. ‘Ik zeg: je moet altijd uitstralen wat je bent,’ klonk het. Ik vond het een nogal loze soundbite, en ook haar gesprekspartner wekte niet de indruk bijster geïnteresseerd te zijn in het relaas van zijn buurvrouw. Zichtbaar verveeld staarde hij naar zijn doodgeslagen biertje. De styliste vervolgde echter luidkeels haar monoloog: ‘John Steegh, een klant van mij, doet dat bijvoorbeeld erg goed.’ Verbouwereerd zette ik alles even op een rijtje. De Leidse GroenLinks-wethouder John Steegh – de man met de dofgrijze lok, de zuurkoolsnor, de vreselijke Vögele-vestjes en de stropdassen in van die frisse primaire kleurtjes – hield er dus een styliste op na… Ik kon m’n oren niet geloven, maar had weinig keus: ‘Dat speldje met die twee sleuteltjes, dat is ook zó John, echt té leuk!’
Toen ze later die avond door de kroeg tetterde dat het de hoogste tijd was om naar huis te gaan, schrok de hond aan haar voeten wakker. Kwispelend liep hij voor haar uit naar de uitgang. Haar afgetrapte, rood-witte gympies combineerden geraffineerd met de stok die ze voor zich uitgestoken hield. Toen de deur met een luide knal achter haar dichtsloeg, was het mijn beurt om wakker te schrikken. Wat kan een mens toch eigenaardig dromen…
STEEKSLEUTELS 