Grande Fratello

Het werd tijd dat iemand iets deed. De politiek had al jaren de andere kant op gekeken en ook de anders zo gretige media lieten het probleem stelselmatig links liggen. Waarover ik het heb? Over het gebruik van heroïne en cocaïne onder de vrouwelijke clientèle van Italiaanse restaurants, dat – en daarmee vertel ik u niets nieuws – zo onderhand buitenproportionele vormen begon aan te nemen. Exacte cijfers zijn niet bekend, maar dat de situatie danig uit de klauwen liep, was een publiek geheim. Logisch dus dat de eigenaar van een Leids ristorante het recht in eigen hand nam. Wat moest hij anders?

Waar het in de omgeving van de Italiaanse badplaats Sorrento heel gebruikelijk is dat de Camorra je etablissementje komt verbouwen als je doen of laten de heren mafiosi niet bevalt, is het triest dat de uitbater van Ristorante Sorrento in het relatief zo rustige Leiden zijn eigen ruiten ingooit. Te meer daar zijn Pizza Spionara en zijn Pasta alla Glura e Voyura goddelijk schijnen te zijn. Hij hing een camera op – om het gebruik van harddrugs op het damestoilet tegen te gaan. Althans, zo luidde zijn verweer toen een vrouwelijke gast de spyware tijdens een sanitaire stop ontdekte.

Ik heb nooit geweten dat lulkoek ook een Italiaanse delicatesse is. Wees dan een kerel en zég gewoon dat je het lekker vindt om na een lange dag pizza’s bakken onderuit op de bank met je belino in je hand te kijken naar hoe je gasten zich tussen twee gangen door verpozen op jouw damestoilet. Weet u trouwens waarom ook het terras van Einstein al jaren door een webcam in de gaten wordt gehouden? Dat is vanwege het wildplassen. En de seks met dieren. Of nee, omdat er op klaarlichte dag regelmatig minderjarige meisjes worden verkracht. En bejaarde vrouwtjes van het leven worden beroofd. Echt Waar!

Advertentie

Bananenijs

Stiekem hoopte ik erop dat ook Leiden miljoenen euro’s op een IJslandse bankrekening had gezet, net als bijvoorbeeld Den Haag en Amstelveen. Niet om de verantwoordelijke ambtenaar in een messcherpe column eens tot op z’n veters af te fikken, maar om de betweters langs de zijlijn, die zich ongetwijfeld zouden roeren, keihard de mond te snoeren.

‘Sparen in IJsland, hoe kom je erop?’ schamperen de wijsneuzen achteraf. Alsof IJsland een of andere bananenijs-republiek zou zijn en Landsbanki een obscuur en marginaal bankie. Het land werd in 2007 door de VN uitgeroepen tot ’s werelds meest ontwikkelde natie, en Landsbanki (de moeder van Icesave) ontving een vergunning en aanvullende garanties van DNB, had een solvabiliteit waar Fortis slechts van kon dromen en werd door beurswaakhonden uiterst positief gewaardeerd. De Consumentenbond riep Icesave in september zelfs nog uit tot beste keus. Als ‘domme en hebzuchtige’ Icesave-spaarder geef ik toe dat ik toen IJsland zich nog even aan zijn verplichtingen dacht te kunnen onttrekken heel snel becijferd had dat ik nog veertig jaar wekelijks een column moest schrijven om mijn verlies te compenseren. Ook u komt dus goed weg!

Maar goed, Leiden heeft z’n reserves elders gestald. Of waarschijnlijker: Leiden heeft helemaal geen reserves. Zeker niet nu het ministerie van VROM met succes een miljoen aan subsidie voor bodemsanering heeft teruggevorderd. De grond was na de sanering logischerwijs in waarde gestegen en daar wilde VROM graag in meedelen. Wat een vreemde gang van zaken. Alsof het voor zich spreekt dat de klusjesmannen die bij u thuis een nieuwe keuken installeren vervolgens het recht hebben om naar believen aan te schuiven en mee te eten: ‘Ja, we dachten, zonder ons had u niet kunnen koken, dus… Hmmm, lekker, bananenijs!’

Lo

Mijn column over de meest overschatte gitarist van de regio is niet overal in goede aarde gevallen: het stukje zou volgens sommigen slecht zijn voor het Leidse popklimaat. Nu draag ik de lokale muziekscene een zeer warm hart toe, maar eerlijkheid is me ook wat waard – laten we elkaar hier in de Sleutelstad niet voor de gek gaan houden. Stel dat ik zou vinden dat de Shoes nu wel vaak genoeg eenmalig weer bij elkaar zijn gekomen, dan moet ik dat kunnen opschrijven. Ik vínd dat zo onderhand overigens ook.

Ter compensatie deze week een column over de meest ónderschatte zanger van de stad, die op zijn sax ook nog een aardig partijtje meeblaast. Een paar weken geleden zag ik hem weer in actie in jazzcafé The Duke. Met zijn muzikanten, die tot de top van ons land behoren, beantwoordde hij op een doordeweekse dinsdag al spelend de vraag hoeveel muzikaliteit je kwijt kunt op een podiumpje van krap zes vierkante meter – en dan bleek er zelfs nog ruimte over te zijn voor spelvreugde.

Kun je iemand die backing vocals zingt bij Marco Borsato en Trijntje Oosterhuis ‘onderschat’ noemen? Eigenlijk niet natuurlijk. Maar als deze zanger op eigen houtje – dat wil zeggen: vergezeld door musici van Borsato en Boudewijn de Groot – tijdens een gratis optreden in The Duke nog geen dertig man op de been weet te brengen, dan heb ik toch het gevoel dat Leiden nauwelijks weet wat er op de podia in de stad gebeurt. ‘Onze’ Lodewijk van Gorp heeft namelijk een van de mooiste stemmen van ons land. Zijn enige handicap is dat hij meer een muzikant dan een entertainer is, die ook nog eens de grootste moeite lijkt te hebben om met zijn ogen open te zingen. Als u dat net als ik geen bezwaar vindt, ga dan (tip van Tjan) komende zondagavond, als Lo weer in The Duke speelt, eens kijken, of beter nog: luisteren!

Herrie rond Henri

Vlak voor 3 oktober ontstond er opeens commotie rond burgemeester Henri Lenferink. De gemeenteraad toonde zich ontzet over het voornemen van B&W om de inderdaad nogal belachelijke geluidsnorm van 100 decibel tijdens het feest der feesten te handhaven. Dat is natuurlijk ook best even wennen, handhaving in Leiden – en al helemaal als Leidens Ontzet in het geding komt. De raadsleden buitelden over elkaar heen om hun ongenoegen te uiten over de vastbesloten burgervader, die van alle ophef niets zei te begrijpen.

Toen ik 2 oktober om twee uur ’s nachts nog wakker lag, omdat de dj bij de kroeg op zo’n tweehonderd meter van mijn huis op volle tachtigjarige oorlogssterkte zijn beats uit de speakers liet stuiteren, stelde ik tevreden vast dat het met die handhaving blijkbaar wel losliep. En de volgende dag op de Garenmarkt wist de geluidsnorm ook zanger Roel van Velzen niet klein (of: niet kleiner dan hij van nature al is) te krijgen. Het was mede dankzij het fantastische geluid een geweldig concert, waarvan ik met piepende oren huiswaarts keerde.

Want veel erger dan hard geluid is slecht geluid. Wat dat betreft had ik ’s ochtends tijdens de Koraalmuziek nog met kromme tenen in het Van der Werfpark gestaan. De headset van dirigent Wim de Ru ruiste en kraakte, de microfoon van de sprekers (waaronder de burgemeester) deed het helemaal niet, en de mannen van het geluid haalden het tot twee keer toe in hun vermoedelijk nog slaperige hoofd om kermismuziek in te starten terwijl het orkest speelde. Wat is er op de vroege 3-oktoberochtend mooier dan de rust van het park en een gesprekje met de mensen om je heen voor de samenzang losbarst? Ik kan van alles bedenken, maar daar hoort Nederlandstalige feestmuziek niet bij. En de burgemeester? Hij stond erbij en keek ernaar…

Hebben wij weer!

Eigenlijk had hij gewoon zijn dag niet. Met het verkeerde been van zijn brits gestapt. Gisteren had hij nog uitvoerig voor de mannen gekookt, met wildgebraad en goede Spaanse wijnen – vier gangen, met alles erop en eraan. Maar vandaag had hij helemaal geen zin. Ongeïnspireerd graaide hij wat ingrediënten bij elkaar, die hij met zichtbare tegenzin in kleine stukjes sneed. Verveeld schoof hij met zijn koksmes de snijplank leeg boven de pan. Een eenpansgerecht, lekker makkelijk…

En dus eten we in Leiden meer dan 400 jaar later op 3 oktober nog altijd hutspot. Hebben wij weer! Hadden die geuzen een beetje doorgevaren en een dag eerder onze stad bereikt, dan hadden we nu jaarlijks aan de zwijnenbout gezeten. Ik heb het niet zo op hutspot en lange tijd at ik het echt niet vaker dan één keer per jaar – omdat ik als rechtgeaarde Leidenaar vond dat dat moest. Want wat een futloze en laffe stamppot is dat, zeg… Maar sinds een experiment vorig jaar erg goed uitpakte, staat hutspot in huize Tjan opeens veel vaker op tafel.

Voor iedereen die z’n traditionele 3-oktobermaaltje een klein beetje op wil pimpen gaat Steeksleutels deze week voor één keer culinair. De gekookte aardappels blijven gewoon. De peen en ui roerbakt u eerst even op een hoog vuur, met wat kerriepoeder, voor u het onder water zet en gaar kookt. In een aparte pan bakt u rundergehakt, met zout, gember, ketjap en een fijn gesneden (Spaans!) pepertje tot het droogkrokant is. Dat roert u uiteindelijk door de hutspot. En als u dan de klapstuk vervangt door Indisch rundvlees (rendang, makkelijk met zo’n kuipje van Conimex – alleen dan wel twee keer zo lang laten sudderen als op de verpakking staat aangegeven!), dan is het feest helemaal compleet. Tjan wenst u een heerlijk Leidens Ontzet toe. Eet smakelijk!