Vlak voor 3 oktober ontstond er opeens commotie rond burgemeester Henri Lenferink. De gemeenteraad toonde zich ontzet over het voornemen van B&W om de inderdaad nogal belachelijke geluidsnorm van 100 decibel tijdens het feest der feesten te handhaven. Dat is natuurlijk ook best even wennen, handhaving in Leiden – en al helemaal als Leidens Ontzet in het geding komt. De raadsleden buitelden over elkaar heen om hun ongenoegen te uiten over de vastbesloten burgervader, die van alle ophef niets zei te begrijpen.
Toen ik 2 oktober om twee uur ’s nachts nog wakker lag, omdat de dj bij de kroeg op zo’n tweehonderd meter van mijn huis op volle tachtigjarige oorlogssterkte zijn beats uit de speakers liet stuiteren, stelde ik tevreden vast dat het met die handhaving blijkbaar wel losliep. En de volgende dag op de Garenmarkt wist de geluidsnorm ook zanger Roel van Velzen niet klein (of: niet kleiner dan hij van nature al is) te krijgen. Het was mede dankzij het fantastische geluid een geweldig concert, waarvan ik met piepende oren huiswaarts keerde.
Want veel erger dan hard geluid is slecht geluid. Wat dat betreft had ik ’s ochtends tijdens de Koraalmuziek nog met kromme tenen in het Van der Werfpark gestaan. De headset van dirigent Wim de Ru ruiste en kraakte, de microfoon van de sprekers (waaronder de burgemeester) deed het helemaal niet, en de mannen van het geluid haalden het tot twee keer toe in hun vermoedelijk nog slaperige hoofd om kermismuziek in te starten terwijl het orkest speelde. Wat is er op de vroege 3-oktoberochtend mooier dan de rust van het park en een gesprekje met de mensen om je heen voor de samenzang losbarst? Ik kan van alles bedenken, maar daar hoort Nederlandstalige feestmuziek niet bij. En de burgemeester? Hij stond erbij en keek ernaar…
STEEKSLEUTELS 