Staketsel

‘En ik heb nog een column in Leiden,’ poogde ik het weinig geanimeerde borrelpraatje aan de gang te houden. ‘Dan ben je zeker wel snel uitgeschreven?’ was de reactie. Typisch weer zo’n Amsterdammer die denkt dat er buiten de grenzen van 020 niets gebeurt in het land, dacht ik. Dûh, dan kende hij 071 niet. Never a dull moment in de Sleutelstad. Echt niet! Mijn gesprekspartner bleek uit Velserbroek te komen. Ik zei niet te verwachten dat daar columnisten actief zijn. Hij zweeg wijselijk.

Ik durf de uitdaging wel aan: noem mij een woord, en ik kan er een Leidse column over schrijven. Hoe vreemder, hoe beter -want anders is er natuurlijk niets aan. Ik ben ervan overtuigd dat je aan elk woord wel een mouw kunt passen, waar je dan vervolgens weer een column over Leiden uit kunt schudden. Staketsel, bijvoorbeeld. Da’s een vreemd woord. Toch? Sta-ket-sel. Als je het drie keer achter elkaar zegt, wordt het nog vreemder. Waar in Velserbroek met staketsel geen land te bezeilen is, gaan staketsel en gemeentebeleid in Leiden hand in hand. Kijk maar: ‘Als u het station van Leiden verlaat, doemt links voor u het ijzeren staketsel op waarvoor de gemeente Leiden naar verluidt al jaren bijna tweeduizend euro per maand huur betaalt. De roestige palen dienden als geraamte voor een groot scherm, dat het braakliggende terrein erachter moest verhullen. Dit scherm, dat 180.000 euro kostte, waaide evenwel tot twee keer toe finaal aan flarden.’

U ziet: een kind kan de was doen. In verband met de berperkte ruimte moet u de rest van de column (het geraamte wordt nu dan eindelijk verwijderd) er zelf maar bijdenken. En als u de hersens dan toch laat werken: vreemde woorden zijn van harte welkom. Ik zal vervolgens proberen ze nog voor het eind van het jaar in een van mijn columns te verwerken.