In dezelfde week dat met de verkiezing van Barack Obama in de Verenigde Staten wereldgeschiedenis werd geschreven, werd in de Leidse Hooglandse kerk de Canon van de Leidse geschiedenis gepresenteerd. Nadat de enthousiaste aanwezigen dwars door elkaar heen de verschillende coupletten van het Leidse volkslied hadden gezongen (ook een soort canon), overhandigde burgemeester Lenferink met een kwartiertje vertraging – Ronald Plasterk moest nog even een krentenbolletje wegknagen – het eerste exemplaar aan de ooit in Leiden woonachtige minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap.
Alles is geschiedenis. Als je maar lang genoeg wacht, zo bleek in afwachting van de minister. Zo is de tijd van koude kerkbanken voorgoed voorbij – de straalkachels zorgden voor een letterlijk broeierige sfeer in de winterkerk. Ook de tijd waarin Hans Dijkstal furore maakte als minister van Binnenlandze Zaken is vervlogen – de VVD’er stond nu in een lange regenjas voor de deur van de kerk verre van virtuoos op zijn tenorsax te toeteren. En ja, de tijd van de Schotse krijger Rob Roy ligt ook definitief achter ons – van zijn kilt had voormalig wethouder Alexander Geertsema een koddig colbert met dito stropdas laten maken. Of heb ik gemist dat clown Bassie een kledinglijn is begonnen?
De Historische Canon van Leiden dus. Heel Nederland wordt zo onderhand gecanoniseerd, en dus kon Leiden niet achterblijven. Onze vliegensvlugge generatie bestaat nu eenmaal uit hapklare-brokkenpiloten die smullen van instant-wetenschap en kant-en-klaarhistorie. De Leidse Canon, uitgegeven in een bijzonder fraai boekje dat nog geen tientje kost, bevat vijfendertig overzichtelijke hoofdstukken met, wat de geschiedenis van Leiden betreft, de krenten uit de pap. Of uit de krentenbol van Ronald Plasterk, zo u wilt.
STEEKSLEUTELS 