Tastbaar nabij

De feestdagen zijn voor u weer voorbij. De blauwspar waar u drie weken geleden nog twee tientjes voor neertelde, is bij de gemeente nu nog maar twintig cent waard – daar kan geen crisis tegenop! Ik verkeer echter nog altijd in feestsferen: na een relationeel jubileum, dat ik dit weekend in vakantiehuiselijke kring vierde, is het vandaag opnieuw tijd voor bubbels: dit is de honderdste Steeksleutels. Proost!

Qua aanhoudende feestroes is het voor mij dus wellicht minder vreemd dan voor u om nog even terug te blikken op kerstavond. Eigenlijk kom ik al een tijdje alleen nog maar in de kerk als er wat te drinken valt – tijdens het Whiskyfestival en de nieuwjaarsreceptie van de gemeente bijvoorbeeld. De Kerstnachtdienst in een bomvolle Pieterskerk was dus weer eens iets anders. Voorganger Ad Alblas wees zijn gehoor op de problemen in de wereld en predikte compassie. Er kwam zelfs een telefoonverbinding met Bethlehem aan te pas om aan te tonen hoe klein de wereld vandaag de dag is: alles is ‘bijna tastbaar nabij’. In het kader van de kerstgedachte mochten we vooral de ogen niet sluiten voor de nood van onze medemensen, waar ook ter wereld.

Vlak voor de dienst begon, gebeurde er echter iets opmerkelijks. Tijdens de eerste samenzang werd er iemand onwel. Het was zelfs zo ernstig dat er na een tijdje door ambulancebroeders met veel gerammel een brancard de kerk werd binnengereden. De dienst ging gewoon door. Sommige kerkgangers keken even om, de dominee maakte er al helemaal geen woorden aan vuil, en ook ik – afvallige – bleef zitten waar ik zat. Vreemd, vond ik dat, en nogal ongemakkelijk. Is er binnen de muren van je eigen kerk iemand in nood, sluit je de ogen (letterlijk, voor het gebed) en geloof je het verder wel. Hoe tastbaar nabij moet de nood dan aan de man zijn?