Toen burgemeester Lenferink vorige week maandag tijdens zijn nieuwjaarstoespraak vertelde dat de jaarwisseling in Leiden voor het eerst in jaren zonder noemenswaardige incidenten was verlopen, steeg er in de Pieterskerk een luid applaus op. Toen hij daar een tikje zelfgenoegzaam aan toevoegde dat dat het resultaat was van het beleid dat vijf jaar geleden door hem hoogst persoonlijk was ingezet, klonk het applaus al stukken gereserveerder.
De toespraak was sowieso nogal borstklopperig. De trotse burgervader kon niet nalaten te vermelden dat het Nieuwjaarsconcert een stuk van Dvořák bevatte dat speciaal voor hem was ingestudeerd, het in 2008 gevoerde beleid van zíjn College schilderde hij nogal eenzijdig als louter succesvol af (‘John, chapeau!’), en waar het tegenzat wees Lenferink naar anderen. Naar de maatschappelijke weerstand die nu maar eens een keer diende te verstommen, en naar de middenstand die ervoor gezorgd zou hebben dat het stationsgebied ‘er niet uitziet’. Wat dat eerste betreft leven we nu eenmaal niet in een keizerrijk maar in een democratie, met alle vormen van inspraak van dien. En als het om het stationsgebied gaat kan de gemeente – met haar blunders, haar ondoorzichtige regeltjes en de gebrekkige handhaving daarvan – de hand wellicht beter in eigen boezem steken.
‘Wat een air… Hij moet niet naast z’n schoenen gaan lopen,’ was een van de kritische reacties die ik opving nadat ook de jarige wethouder Gerda van den Berg nog was bejubeld. En inderdaad, Lenferink leek zich toch een klein beetje keizer in zijn eigen keizerrijkje te wanen. Was dát misschien die er nogal met de haren bijgesleepte band met Japan, die hem ertoe bewoog op z’n Japans te toosten (‘kampai!’)? Nee, dan hoor ik toch liever gewoon ‘prrroost!’, met zo’n lekker rollende Leidse r.
STEEKSLEUTELS 