Voor een voetballer is er weinig zo vernederend als gepoort te worden. Ik ben geen voetbalkenner, maar gepoort worden, daar weet ik dan weer alles van. Het gebeurde me nogal eens op het schoolplein: vastberaden de bal te onderscheppen werd ik door een van mijn balvaardige klasgenootjes meedogenloos door de benen gespeeld. Slechts per ongeluk in eigen doel schieten is erger.
Onlangs bekroop me het gevoel dat we hier in Leiden ook gepoort worden. Ondanks protesten van actiecomités en lokale politiek weigeren de Nederlandse Spoorwegen de OV-chippoortjes aan weerszijden van de stationshal te verplaatsen. Aan de ene kant snap ik dat: het is hún station, en als de gemeente nooit een recht van overpad heeft bedongen, hebben de NS het volste recht de Leidenaar de vrije doorgang via de traverse te beletten. Bovendien kan wie vanuit de stad naar het LUMC wil net zo goed via de Walenkamptunnel lopen, zo wees onderzoek mijnerzijds ten behoeve van een eerdere column uit. Maar aan de andere kant lijkt het erop dat er aan de zijde van de NS sprake is van pure onwil. Ze willen voor Leiden geen uitzondering maken op hun beleid, heette het, maar intussen blijkt juist Leiden een van de uitzonderingen te zijn.
De landelijke overheid heeft in een zogenaamde poortjeskas 500 miljoen euro beschikbaar gesteld om de veiligheid op de stations door het plaatsen van poortjes te verhogen. Naar Den Haag stellen de NS zich al even halsstarrig op, alleen blijken ze een opmerkelijk tweesporenbeleid te voeren; nu roepen ze plots hun stations juist níét te willen afsluiten: tweederde van alle NS-stations (waaronder Amsterdam CS, Utrecht CS en Rotterdam CS) blijft poortloos. Dat lijkt me een voorzet voor open doel – volgens mij is de gemeente Leiden nu aan zet om deze bal eenvoudig binnen te tikken.
STEEKSLEUTELS 