Wat krijg je als je een jaar lang elke dag twee foto’s maakt: één van de Lakenhal, en één van de weerspiegeling van het museumgebouw in het water van de Oude Vest? Dan levert die dwangneurose je 730 nietszeggende foto’s op, denkt u misschien. Dat dacht ik ook. Welnu, daar hebben we dan volkomen gelijk in, zo bewijst het boekje ‘Standpunt Lakenhal’, waarvoor kunstenares Marlies van Boekel 60 setjes selecteerde. Zelden heb ik zoiets zinloos in handen gehad. Om dit te zien heb ík geen kunstenares nodig, die op haar beurt weer een camera nodig zegt te hebben gehad om de schoonheid van weerspiegelingen te leren zien.
Net als echte kunst zet het boekje van 10 bij 15 centimeter wel aan tot nadenken. Heeft Marlies los van de personen uit het dankwoord soms geen vrienden, die haar hebben uitgelegd dat dat eeuwige gefotografeer nog tot daaraan toe is, maar dat op zo’n boekje echt niemand zit te wachten? En is er niemand die bedacht heeft dat je, als je dan toch zo nodig een boekje wilt uitgeven, de foto’s ook 90 graden had kunnen roteren, zodat de plaatjes van museum en weerspiegeling onder elkaar zouden komen te staan (als je ook het boekje een kwartslag draait althans)? En waarom ontbreekt een foto van 3 oktober, de enige dag in het jaar dat de plaats delict er dankzij de warenmarkt daadwerkelijk even heel anders uitziet?
Maar de meest evidente vraag blijft: ‘Wie Koopt Dit?!’ Het schijnt dat Van Boekel bij De Kler sinds het verschijnen van ‘Standpunt Lakenhal’ elke dag een foto maakt van het nog altijd onaangeroerde stapeltje winkeldochters. Ik zou zeggen: keil de boekjes één voor één in de gracht, ga met je camera helemaal los op de rimpelingen en maak dan daar weer een boekje van. Want dat lijkt toch de essentie van dit soort kunst, dat je jezelf een beetje bezighoudt.
STEEKSLEUTELS 