‘Wat ga je zien?’ vroeg iemand toen ik vorige week vertelde dat ik die avond naar de Leidse Schouwburg zou gaan. ‘Waarschijnlijk geen fuck,’ antwoordde ik, refererend aan de naam van de band, die zich volgens wilde verhalen in 1972 noemde naar de hoeveelheid zaad die vrijkomt bij een gemiddelde ejaculatie. 10cc dus. Het concert van de Britse formatie was nagenoeg uitverkocht, en dus zat ik noodgedwongen voor 80 dubbeltjes op de vierde rang. In de wandelgangen van het theater worden deze stoelen ook wel ‘de luisterplaatsen’ genoemd.
Alsof je vanaf het tweede balkon meekijkt over de schouders van de mopperende muppets zie je maar een klein deel van het podium. Toch hoort u me niet klagen. Het geluid was prima, als je ging staan zag je al veel meer, en wat is vandaag de dag nu nog acht euro (inclusief drankje en garderobe)? Ik heb voor bijna veertig euro ook weleens met mijn rug tegen de bar gedrukt in een te volgepakte Melkweg gestaan, waarbij het concert dankzij drukte en rumoer totaal langs me heenging. Nee, dan is zo’n comfortabele Leidse luisterplaats zo gek nog niet. Zeker niet omdat 10cc ook nog eens de sterren van de hemel speelde. ‘I don’t like Leiden – I love it!’ zongen de oude muzikanten aan het einde van hun wereldhit ‘Dreadlock Holiday’. Muzikaal stonden ze meer dan hun mannetje, maar van een oogverblindend schouwspel was sowieso geen sprake. Al zat je op de eerste rij.
Ik heb vorige week dus meer dan genoeg gezien. Zolang het geen moderne dans of andere visuele theatervormen betreft, zit je op die luisterplaatsen echt uitstekend. Alleen waarom de Leidse Schouwburg voor elk kaartje dat je koopt, zelfs gewoon aan de kassa, een euro aan administratiekosten in rekening brengt en niet gewoon de kaartjes een euro duurder maakt, dat zie ik nog altijd niet…
STEEKSLEUTELS 