Gevoelsduur

We hebben er weer een Leidse kraker bij, en nee, dan heb ik het niet over woningzoekenden die zich doorgaans aan de linkerzijde van het politieke spectrum bevinden. ‘Het referendumlied’ heet het lied dat ene Tierelier in nauwe samenwerking met de Leidse afdeling van D66 maakte. Anderhalve week geleden werd het ten doop gehouden. Niet in café De Tregter, zoals overal was aangekondigd, maar in café Storm, waarnaar D66 pas op het laatste moment was uitgeweken. Vermoedelijk probeerde men zo een al te massale opkomst te voorkomen.

Het banier aan de gevel van de kroeg in de Pieterskerk-Choorsteeg doet vermoeden dat het bij de eerste noemenswaardige windvlaag aan flarden waait, en vorige week zaterdag liep het er ook niet echt. Storm, bedoel ik. Op de dag dat de Democraten tijdens het partijcongres in Rotterdam voorzichtig vierden dat ze in de peilingen op 19 zetels stonden, kwamen er in Leiden niet veel meer dan 19 belangstellenden naar het nummer over de RijnGouweLijn luisteren.

Zowel tekstueel als muzikaal zit ‘Het referendumlied’ best aardig in elkaar. Net als bijvoorbeeld ons volkslied. Maar hoe patriottisch je ook bent ingesteld: als je achter elkaar, zonder pauze, alle vijftien coupletten van het Wilhelmus voor je kiezen krijgt, wordt zelfs dát op den duur een tikje langdradig. Vier minuut vierenvijftig duurt het clipje op YouTube, maar zoals je je soms lelijk kunt vergissen in de temperatuur en je je in de luren laat leggen door wat meteorologen de ‘gevoelstemperatuur’ noemen, lijkt ‘Het referendumlied’ wel een minuut of dertig te duren. En dat is wat mij betreft veel en veel te lang. Als de Tierelier het oeverloze debat over de lightrailverbinding in het lied muzikaal gestalte heeft willen geven, dan is hem dat wat de gevoelsduur betreft dus in elk geval gelukt.

Advertentie