Doet u het weleens, kuieren? Door Leiden bedoel ik: ’s avonds, als de winkels dicht en de straten van de binnenstad verlaten zijn? Soms wandel ik als de duisternis langzaam bezit neemt van de stad doelloos door de stille steegjes. Of doodgemoedereerd, dat is een beter woord. Geen missie, geen boodschap – gewoon een beetje om me heen kijken. Kuieren dus. Leiden leent zich er prima voor.
In het fraaie Pieterskwartier zit een groepje aangeschoten studenten op de stoep van hun uitgewoonde pand. Op een van de ramen is een rode poster geplakt: HET LAKTHEATER MOET BLIJVEN. Erachter een naaldloze kerstboom, met brandende lichtjes. Ook op de Breestraat staan opeens tientallen bomen, in grote vierkante bakken van gevlochten staal. Die gaan Leidens Ontzet niet overleven, denk ik. In gedachten zie ik het publiek de bakken al beklimmen om zo een beter uitzicht op de Taptoe of de optocht te hebben. Wel mooi, die boompjes. Vanuit een bovenwoning klinkt klassieke muziek. Twee posters dit keer. Het felgroene JA van D66 en opnieuw die knalrode poster die je momenteel werkelijk overal in de stad ziet: HET LAKTHEATER MOET BLIJVEN. Die eerste affiche heeft in elk geval effect gehad: de democraten vormen zowaar de grootste partij van de stad. Nu die tweede poster nog.
Terwijl de terrassen gonzen houd ik even halt op de Koornbeursbrug. Prachtig, die bloembakken die de binnenstad deze zomer letterlijk opfleuren. Ook aan de Nieuwe Rijn vindt men dat HET LAKTHEATER MOET BLIJVEN. En in de Burgsteeg, de Haarlemmerstraat en op de Mare ook. Via verre van de kortste weg kuier ik huiswaarts. En mocht u zich afvragen of de columnist deze week dan geen missie heeft en of deze kuierende column geen boodschap bevat… Ja hoor, toch wel – een boodschap in hoofdletters zelfs: HET LAKTHEATER MOET BLIJVEN!
STEEKSLEUTELS 