Ik ben verhuisd: van de Keerzijde naar elders in de krant. Een nieuwe plek voor mijn column, maar zelf blijf ik vooralsnog even zitten waar ik zit, al was het maar omdat ik niets begrijp van de huidige tarieven die in de bouw- en woningmarkt worden gehanteerd. Neem nu het nieuwbouwproject Groenoord, waarover woningcorporatie Ymere – onlangs in het nieuws omdat de bonussen voor de directie er heel creatief buiten de boeken werden gehouden – begin mei trots meldde dat op één zaterdag 42 waterwoningen van minimaal 350.000 euro aan de man waren gebracht. En ik maar denken dat de woningmarkt op slot zat.
Drieënhalve ton… Ik vind dat veel geld. Zeker als je bedenkt dat je voor twee ton minder een monumentaal pand in hartje stad had kunnen kopen. Of wilde de gemeente zo graag van het perceel aan de Koppenhinksteeg af dat ze het mijlenver onder de prijs hebben verkocht? Aan de Archimedesweg moet er aan het Rijnland-gebouw daarentegen voor een slordige 13 miljoen worden vertimmerd. Dit gebouw is nog geen tien jaar geleden voor 22 miljoen gerealiseerd, een fors bedrag, dat destijds werd gerechtvaardigd door de zogenaamd duurzame manier van bouwen. Duurzaamheid kent geen tijd, blijkt nu.
Intussen blijkt ook de situatie rond Groenoord iets minder rooskleurig dan in mei nog werd geschetst. Slechts de helft van de eerste 42 woningen is daadwerkelijk verkocht. In een wervende advertentie toont ‘een van de koopsters’ zich laaiend enthousiast over de woningen. Serafina Maglione heet ze, een schitterende naam die in een speelfilm over duistere mafiapraktijken niet zou misstaan. Als je de naam googelt wordt haar enthousiasme in één klap verklaard: Maglione is werkzaam als communicatiemedewerkster bij… Ymere. Dan gaat de mafia toch beduidend minder doorzichtig te werk!
STEEKSLEUTELS 
Da’s lekker slim gecommuniceerd. Werk dan met een fictieve naam, zou je zeggen.