Zwart zaad

Vijftien jaar geleden was ‘Dromen zijn bedrog’ tijdens Leidens Ontzet bij elke kermisattractie en elk café te horen. Het was dé hit van 1994. Inmiddels gaat het stukken minder met Marco Borsato en lijkt de tijd waarin alles wat hij aanraakte spontaan in goud veranderde voorbij. Symfonica Incasso: van wit licht naar zwart zaad… het kan snel gaan als dromen inderdaad bedrog blijken te zijn. Zijn vaste muzikanten zien de bui al hangen en zoeken hun heil noodgedwongen niet langer in Ahoy, Kuip of Gelredome, maar in tochtige feesttenten en donkere kroegjes.

Afgelopen zondag was Borsato’s achtergrondzanger Lodewijk van Gorp te zien op het plein aan de voet van de Burcht. Zelfs zijn vriendin, zangeres Simone Pormes moest aan de bak om een centje bij te verdienen. Mede dankzij een fantastische drummer en een uitgebalanceerde mix werd het een heerlijk optreden. Op 3 oktober speelt Ferry van Leeuwen, eveneens backing vocalist bij Borsato, bij nacht en ontij op het podium bij Studio De Veste (bij oudere Leidenaars waarschijnlijk beter bekend als de Jam). Vermoedelijk zal Ferry zich op het bescheiden podium onder meer laten vergezellen door Borsato-toetsenist Nick Bult. Topmuzikanten aan de bedelstaf… Ik zou zeggen: trakteer de mannen op een biertje!

Natuurlijk waren deze optredens al lang geboekt, en is de ondergang van Borsato’s The Entertainment Group niet daadwerkelijk de aanleiding voor plotseling geschnabbel. Zowel Leidenaar Lo van Gorp als zijn collega Ferry van Leeuwen zijn regelmatig op de Leidse podia te vinden, bijvoorbeeld tussen kerst en oud en nieuw. Ook dit jaar treden ze dan weer samen op in het LAK-theater, dat momenteel net als Borsato te kampen heeft met forse financiële problemen. Gaat dat zien dus, al was het maar omdat het LAK-theater moet blijven!

Advertentie

Bagger

De conclusie dat het bord ‘Baggerwerkzaamheden’ op de Maresingel niet uitsluitend op de activiteiten op en onder water, maar ook op in het stadhuis gemaakte keuzes en genomen besluiten sloeg, voert misschien te ver. Maar dat er als het om de Maresingel gaat inschattingsfouten zijn gemaakt staat buiten kijf.

Het begon al met de keuze voor een goedkopere manier van baggeren. De hiermee bezuinigde tonnen zijn inmiddels ruimschoots uitgegeven aan het beperken van de schade die deze werkwijze veroorzaakte. Er kwam olie en gif vrij, dat zich dankzij het geloosde koelwater van de E.ON-centrale letterlijk als een olievlek over de Leidse wateren verspreidde. De gemeente liet de centrale stilleggen, wat in een terechte schadeclaim resulteerde. Een in allerijl ingehuurd bedrijf, dat zijn personeel moest terugroepen van vakantie, werkte dag en nacht en met man en macht aan een 350 meter lange pijpleiding, die het koelwater voorbij de al even voortvarend aangebrachte damwanden moest pompen. Daarmee werd goedkoop toch weer duurkoop, zeker toen er sprake bleek van een tweede inschattingsfout: toen E.ON de productie opschroefde bleek de capaciteit van pijp en pompen niet toereikend en moest er nog een tweede leiding worden aangelegd.

Als omwonende heb ik de werkzaamheden van Van ’t Hek en Van Heck gefascineerd gevolgd, en ik was niet de enige. De gemeente móét geweten hebben hoe giftig dit stuk singel was: ‘er stonden ooit bordjes dat hier gevangen vis niet geschikt was voor consumptie,’ herinnerden verschillende omstanders zich. Het pleit voor milieuwethouder John Steegh dat hij deze ‘milieucrisis’ doortastender aanpakte dan ons kabinet de recessie. Maar met betrekking tot de kosten van deze noodmaatregelen zal ongetwijfeld nog de nodige bagger over het college worden uitgestort.

Nou ja zeg!

Niets menselijks is mij vreemd, dus ook ik reageer nogal eens prematuur op nieuwsfeiten. Toen ik vernam dat uit een onderzoek van RTL was gebleken dat Leiden de gemeente was die de hoogste schadevergoeding had uitgekeerd naar aanleiding van het afgelasten van de koninginnedag-activiteiten na de dramatische dodenrit van Karst Tates, ontglipte mij een welgemeend ‘Nou ja zeg, wat een lijkenpikkers!’ – 78.000 euro is er betaald aan wat haast niets anders kan zijn dan de organisatie van het gratis toegankelijke dance-event met dj Armin van Buuren.

Maar had deze organisatie de kosten en de gedorven inkomsten in deze economisch barre tijden dan zelf maar moeten ophoesten? Het is het weloverwogen besluit van de gemeente geweest de oranje-activiteiten in onze stad te staken, dus is het niet meer dan logisch dat de gemeente verantwoordelijk wordt gesteld voor de financiële consequenties van dat besluit. Begrijp me niet verkeerd: ik was en sta nog altijd helemaal achter de beslissing van Lenferink en consorten, en vond het uitermate vreemd en pijnlijk dat in Amsterdam de feestelijkheden op bijvoorbeeld het Museumplein wél gewoon doorgang vonden. Overigens neem ik wel aan dat Leiden op zijn beurt weer een claim heeft neergelegd bij de verzekeraar van Tates.

Een paar weken geleden vond het optreden van Armin van Buuren alsnog plaats, en ook daarbij had ik een onmiskenbaar ‘Nou ja zeg!’-momentje. Wat een bizar strenge beveiliging stond er bij de toegangshekken, en wat was er toen het evenement zijn finale naderde een overdreven hoeveelheid blauw op straat! Dat lokt juist agressie uit, meende ik toen. Maar toen ik via Twitter de eerste berichten las over de rellen op een vergelijkbaar event op het strand van Hoek van Holland, dacht ik daar plotseling toch heel anders over…

Bromsnor

De verkeersregel laat niets aan duidelijkheid te wensen over: wanneer een fietspad gemarkeerd wordt door een blauw bord waarop het woord ‘fietspad’ voluit geschreven staat, is brommen en snorren er niet toegestaan. Toch wordt deze regel massaal aan de laars gelapt. Geen wonder, want afgezien van een verveelde veldwachter Bromsnor in een negorij waaraan voor een agent verder weinig eer te behalen valt, is er geen diender die het in zijn hoofd haalt tegen deze overtreding op te treden en zijn bonnenboekje te trekken. In Leiden zou het easy money zijn: voor de deur van het politiebureau aan de Langegracht bevinden zich twee van zulke fietspaden, die dagelijks door honderden brom- en snorfietsers worden gebruikt. Kassa!

De andere kant van het verhaal is dan weer dat ik me op bijvoorbeeld de Langegracht en de Hooigracht verre van veilig voel wanneer ik op mijn snorscootertje helmloos en met 25 kilometer per uur tussen de auto’s rijd. Als de blikken van de zich van rood verkeerslicht naar rood verkeerslicht haastende automobilisten konden doden, was ik inmiddels trouwens al lang en breed overleden.

Zou die fietssnelweg, die Leiden volgens in mijn ogen iets té ambitieuze plannen volgend jaar al met Den Haag moet gaan verbinden, ook toegankelijk zijn voor brom- en snorfietsers? Het doel van deze obstakelloze fietssnelweg is namelijk het autoverkeer tussen beide steden terug te dringen. Omdat de stap van auto naar fiets misschien wel heel enthousiast is, lijkt het mij raadzaam de fietssnelweg te voorzien van een rond blauw bord met een getekende fiets, zodat ook brommers en snorders van de snelle verbinding gebruik kunnen maken. In gedachten hoor ik de fietsers alweer brommen, maar slechts dán zit het met de kans dat de doelstelling van dit project gehaald wordt wel snor.

Leiden op tv

Onze stad stelt de AVRO niet alleen in staat de jeugdserie ‘2012 het jaar nul’ hier te draaien, maar draagt in het kader van het mogelijke promotionele effect ervan zelfs 40.000 euro bij aan de productie. De Maya’s voorspelden dat in 2012 de wereld vergaat – typisch een thema voor een stukje onvervalste Leiden-promotie, lijkt me.

Dat effectieve reclame voor onze stad ook gratis kan zijn, bewees Zomergasten vorige week. In de drie uur durende tv-avond rond D66-voorman Alexander Pechtold kwam Leiden vaker ter sprake dan op regiozender TV West in een maand. Voor wie het niet gezien heeft: Pechtold blikte uitvoerig terug op zijn Leidse periode. Hij vertelde over zijn baantje als suppoost in de Lakenhal, over zijn aantreden als wethouder en hoe de populaire burgemeester Cees Goekoop het jonge kereltje in bescherming nam, over het monument voor de Indië-gangers, over Leidenaars die hem op straat vroegen of er al iets geregeld was ‘voor de voetbal’, over ‘zoon van Leiden’ Rembrandt en over Mary Servaes, ‘dochter van Leiden’ van wie er jarenlang een handgemaakt gewaad in zijn werkkamer had gehangen.

Een les die hij hier heeft geleerd en die hem in het vuile, vunzige Den Haag nog regelmatig van pas komt, is dat je als politicus soms gewoon ‘nee’ moet zeggen. ‘Had hij dat maar eens wat vaker gedaan in plaats van zoveel onvervulde beloftes,’ smaalde huidig wethouder Marc Twitterman daarop op zijn microblog, maar afgaande op de laatste verkiezingsuitslag is de liefde tussen ‘Pechel’ en Leiden toch wederzijds. Dat de Democraat met warmte terugdenkt aan onze stad was in elk geval zonneklaar – of zou Robert Strijk, sinds zijn vertrek als centrummanager werkzaam op het partijbureau van D66, Pechtold hebben gevraagd hun beider oude liefde nog even in het zomerzonnetje te zetten?