De hele dag hadden de mannen in de stationsrestauratie doorgebracht en getweeën hadden ze er liters koffie doorheen gejaagd. Hoewel hun samenzijn een doel had gehad, was er van alles geweest wat de heren had afgeleid. De architectuur van het station van Leeuwarden bijvoorbeeld (wat een truttigheid, dat kon zoveel functioneler!) en ook de inrichting van de koffiekamer had niet gedeugd. Aan het einde van de middag bestelde de een nog maar eens twee koffie, terwijl de ander nogmaals het artikel in de Leeuwarder Courant opsloeg. ‘Heb je die typografie gezien?’ vroeg hij zijn vriend nadat deze met twee dampende kopjes bij het houten tafeltje was terugekeerd. ‘Ja, daar is zo te zien sinds 1752 niets meer aan veranderd,’ schamperde deze.
‘Wat doen we met die prijsvraag? Mijn god, een fontein voor dit station hier. Dat lijkt me regelrechte sta-in-de-weg.’ Daarover waren de twee het eens. En dat ze aan hun inzending niet teveel tijd wilden verdoen leidde evenmin tot discussie. ‘Als we nu eens,’ zei de jongste, terwijl hij de enorme berg suikerklontjes die zich gedurende de dag op hun tafeltje had gevormd naar zich toeschoof. Beiden dronken hun koffie zwart, zonder poespas. Hij maakte een stapeltje. ‘Klontje op klontje,’ zei de oudste goedkeurend, terwijl hij een tweede toren vormde. Binnen vijf minuten was het ontwerp klaar. Dat het helemaal geen fontein was mocht de pret niet drukken.
Met hun creatie ‘Vierkant in vierkant’ sleepten Theo van Doesburg en Jan Wils in 1917 de tweede prijs in de wacht. Net als het winnende ontwerp zou ook hun inzending niet in Leeuwarden worden gerealiseerd. Vorige week werd voor het station van Leiden een tijdelijke houten versie van de driedimensionale staafdiagram onthuld: een twaalf meter hoge sta-in-de-weg en bovenal: geen fontein.
STEEKSLEUTELS 
Als eerbetoon wellicht een mooi initiatief, maar ik vind het geen blijvertje. Misschien dat dit bouwsel aan de achterkant van het station wel tot zijn recht komt, dan mogen ze van Wolkers’ Rembrandt afblijven.