Het gebeurt maar zelden dat ik in Leiden naar de film ga. En als ik ga, dan vraag ik me soms af waarom ik eigenlijk niet wat vaker een filmpje pak. Dat is meestal het geval als de film in Trianon aan de Breestraat draait. Na een bezoekje aan bioscoop Lido Studio aan de Steenstraat neem ik me daarentegen meestal voor voortaan gewoon te wachten tot de film op dvd verschijnt.
Een paar weken geleden deed ik het toch weer. Omdat iets me zei dat ik de film over Michael Jackson op het grote witte doek moest zien, reserveerde ik via de internetsite van Lido Studio twee kaartjes. En dus stond ik op zaterdagavond veel te lang in de rij omdat er – hoewel er om half tien toch vijf films begonnen – slechts één kassa geopend was. Terwijl ik in het overvolle halletje langzaam in de richting van het loket schuifelde, kwamen van links de bezoekers die er net een avondje bios op hadden zitten en voor wie de enige weg naar de uitgang dwars door de rij wachtenden was. Toen ik eindelijk mijn kaartje bemachtigd had, mocht ik niet naar binnen. Omdat de steeds onoverzichtelijkere rij het halletje inmiddels volledig gevuld had, wachtte ik noodgedwongen dus maar even buiten in de kou tot de tussendeuren zich zouden openen. Toen het zover was, was de enige weg naar binnen dwars door de chaotische rij voor de kassa. Niet te filmen, wat een puinhoop!
Eenmaal binnen duurde het wel even voor de film begon – vermoedelijk omdat het bij de kassa allemaal niet opschoot. Half tien, stond er op het kaartje, maar pas om kwart voor tien ging het lullige bloemetjesgordijn omhoog, doofden de lampen en begon de reclame. Als klap op de vuurpijl was het steenkoud in de tochtige zaal, en dus keek het grootste deel van het publiek met de jassen aan naar de film. En helaas, ook die viel nog eens vies tegen.
STEEKSLEUTELS 