Ik sta er graag, leunend tegen de strooizoutkist een sigaartje te roken en toeristen de weg te wijzen. De Marebrug, of ‘de Bleijie-brug’, zoals ik het groene gevaarte noem sinds onze centrummanager in een open brief omstandig zijn beklag deed over de belabberde staat van het wegdek. Zoals de Romeinse senator Cato aan het einde van zijn toespraken steevast opriep tot de vernietiging van Carthago en Marianne Thieme haar bijdragen in de Tweede Kamer tot vervelens toe besluit met de oproep een einde aan de bio-industrie te maken, plaatst ook Bleijie de laatste weken in zijn brieven in het Leids Nieuwsblad wekelijks een Catootje: er moet wat hem betreft nodig iets gedaan worden aan het wegdek van deze brug.
Hoewel aanzienlijk minder obsessief ben ik het wel met de centrummanager eens. Rottend en afbrokkelend hout, een flinterdun laagje wegkwijnend asfalt, veel gaten en twee metalen platen om de boel provisorisch bij elkaar te houden: erg fraai is het allemaal niet. De brug heeft het ook zwaar te verduren. Niet alleen Catootje die vanuit Leiden Noord naar de Botermarkt wil maakt er gebruik van, maar ook zwaar vrachtverkeer, zoals de trucks met licht, geluid en decorstukken voor de Leidse Schouwburg. Dat vergt onderhoud.
Ik vind het opmerkelijk dat de herhaalde oproepen van Joost Bleijie tot dusver niets teweeg hebben gebracht. Zo kostbaar en ingrijpend lijkt die klus me nu toch ook weer niet, en bovendien heeft Bleijie gewoon een punt. Misschien dicht ik hem teveel invloed toe, maar ik had gedacht dat hij bij de gemeente wel een vuist kon maken, als bruggenbouwer tussen overheid en middenstand. Zeg ik nou bruggenbouwer? Tsja… misschien zit er als al het lobbyen dermate weinig effect sorteert inderdaad maar weinig anders op dan zélf de handen uit de mouwen te steken!
STEEKSLEUTELS 