Sinds mijn achttiende heb ik nagenoeg bij alle verkiezingen op D66 gestemd. ‘Daar ga ik mee door tot ik de laatste ben,’ riep ik stoer als ik mij weer eens moest verdedigen omdat ‘mijn partij’ voor de zoveelste keer op rij fors verloren had. En hoewel D66 landelijk ook nog steeds ‘mijn partij’ is, heb ik vorige week woensdag een andere keuze gemaakt: ik kon mij niet vinden in een deel van de standpunten van de Leidse afdeling van D66, een aantal van de kandidaten op lijst 6 zag ik niet zitten – en zeker niet in de Gemeenteraad – en in het lijsttrekkersdebat in De Waag voelde ik me erg ongemakkelijk bij de wijze waarop voorman Paul van Meenen de vorige coalitie te kijk poogde te zetten. Alsof die niet in hoge mate had voortgeborduurd op beleid dat mede door zijn partij was ingezet.
Maar de uitslag spreekt boekdelen en de kiezer heeft altijd gelijk – zo’n Democraat ben ik dan ook wel weer. D66 is van 2 naar 10 zetels gegroeid (waarmee ik ze van harte feliciteer), terwijl ik met mijn stem op de PvdA (allerminst ‘mijn partij’) aansluiting bij een nieuw stelletje losers gevonden blijk te hebben.
De eclatante winst van D66 betekent onder meer dat de RijnGouweLijn nu voorgoed van de baan is. Dat is althans wat ik Van Meenen herhaaldelijk heb horen beloven. Ik zie dat niet gebeuren en voorspel dat de Democraten net als het CDA in de vorige coalitie een nauwelijks te nemen bocht zullen moeten maken om hun teleurgestelde Leidse kiezers uit te leggen dat tegen de Provincie niet op te boksen valt en dat D66 er desondanks het beste van probeert te maken. De rest is toekomstmuziek: De kiezers pikken dat niet, keren de partij rigoureus de rug toe en bij de Gemeenteraadsverkiezingen van 2014 verliest D66 – ondanks mijn stem – weer op ambachtelijke wijze. Stelletje losers…
STEEKSLEUTELS 