Terwijl heel Nederland in de ban was van Oranje en de kleine Wesley Sneijder presenteerde in Leiden een andere Wesley zijn eerste cd. En waar NL11 met weinig attractief, soms zelfs lelijk resultaatvoetbal in de finale tegen Spanje uiteindelijk net tekort schoot, bereikte winnend Popstars-finalist Wesley Klein zijn doel wel: ‘Vandaag en morgen’ is een aanstekelijke, vrolijke en lekker zomerse cd, waarmee de voormalige betontimmerman uit Leiden bij zijn doelgroep ongetwijfeld weet te scoren.
Aan mij is het album echter niet besteed. Dat hoeft ook niet, zo begrijp ik uit de teksten, die bijna allemaal gericht zijn aan al dan niet veroverde of inmiddels alweer verloren liefdes. En zoals Wesley vanuit zijn professie vast en zeker commentaar zal hebben op beroerd uitgevoerd betontimmerwerk, heb ik de grootste moeite met de kromme zinnen die me tijdens het luisteren naar de cd om de oren vliegen. Het gaat gelijk al mis: ‘Wanneer ik jou kus word ik gek, heb ik me niet in de hand, want ik voel de stroom, de spanning waarin ik ben beland.’ Hoe kun je in stroom of spanning belanden, en waarom zing je ‘me’ als dat ‘mezelf’ moet zijn? Ook het opzwepende ‘Ga met me mee’ begint slecht: ‘Zolang heb ik gewacht op jou, ‘k dacht da’k je nooit zal vinden.’ Zal? Zou!
Maar… het doel heiligt de middelen en slechts het resultaat telt, leerde Bert van Marwijk ons. En dat zal dan ook wel voor songteksten gelden. ‘Alle clichés zijn waar, het minste kan me raken,’ zingt Wesley in het titelnummer, een sympathieke ode aan zijn dochtertje Jailey. Maar aangezien oorspronkelijkheid risico’s met zich meebrengt, had papa zich beter tot clichés kunnen beperken, zo toont de nogal plastische vervolgzin aan: ‘En zo ineens was jij daar, dat wij jou mochten maken.’ Tijd om iets anders op te zetten…
STEEKSLEUTELS 
Ik begrijp je punt, maar ’t is volkstaal en dat is niet foutloos maar wel eerlijk.