Leidse bluf

Hooguit vijf mensen hadden zich woensdagavond tijdens de Leidse Jazzweek in het drijvende etablissement Petterson aan de Prinsessekade verzameld om te luisteren naar zangeres Zosja en haar twee muzikanten. De rest van de circa vijftig aanwezigen was gekomen om er zo hard mogelijk doorheen te ouwehoeren. In het bomvolle café De Twee Spieghels was het veel drukker maar lag de verhouding ongeveer hetzelfde. Alleen rond het podium was de muziek van de Borsato-veteranen Lo, Nick en Ferry te horen. Zonde, want het trio speelde en zong de sterren van de hemel – het was alleen geen jazz. In wat ooit jazzcafé The Duke was begon de muziek pas toen het voetbal was afgelopen.

Hoezeer ik ook geniet van een evenement als de Jazzweek, het bericht dat Leiden ambities heeft de ‘Jazzstad van Nederland’ te worden werkt bij mij vooral op mijn lachspieren. Bedenk dat er festivals als North Sea Jazz en The Hague Jazz bestaan en ken je plaats, denk ik dan. Nog eentje: ‘De Pieterskerk (ik schreef er vorige week al over) moet een toplocatie worden.’ Op basis van de jaarcijfers zou ik toch een toontje lager zingen met mijn stichting, zeker als huurders vertrekken en liberale Leidse politici al aangeven niet rouwig te zullen zijn om het faillissement ervan.

En dan zijn er nog de snode plannen rond de Donkersteeg. Dit kleine steegje (11 winkels rijk, 60 meter lang en nog geen 4 meter breed) moet een ‘modelwinkelstraat’ worden. Een proeftuin zelfs, met nieuwe bestrating (alweer?) en modern straatmeubilair (waar dan?). Met ambities is weinig mis, maar hou het realistisch! Ik kan ook wel roepen dat ik met mijn column van het Witte Weekblad de Leidse New York Times wil maken. Maar als ik eerlijk ben dan reikt mijn ambitie toch echt niet verder dan ‘volgende week weer een leuk stukje’. Tot dan!

Advertentie