Toen Paul van Meenen tijdens de campagne van de Gemeenteraadsverkiezingen 2010 in De Waag bezwoer dat hij die RijnGouweLijn wel even zou tegenhouden, kostte hem dat twee stemmen. Vanaf mijn achttiende had ik D66 gestemd, simpelweg omdat ik dat een redelijke en realistische partij vond, maar deze zaterdag herkende ik me totaal niet in de – in mijn ogen – arrogante, schreeuwerige, welhaast populistische manier waarop de Leidse lijsttrekker stemmen stond te ronselen. Ik keek opzij en zag dat mijn vrouw er precies hetzelfde over dacht.
Met een eclatante verkiezingsoverwinning op zak zal Van Meenen hier ongetwijfeld niet wakker van hebben gelegen. Hij had immers volop nieuwe vrienden gemaakt: maar liefst 24,6% van de Leidse kiezers stemde op 3 maart 2010 op D66, goeddeels op basis van een ten onrechte opnieuw tot lokaal thema gebombardeerd provinciaal project. Vorige week, toen er gestemd werd voor de bestuurslaag waar de RijnGouweLijn thuishoort, werd D66 in Leiden opnieuw de grootste partij.
Nu wil ik Paul van Meenen geen slapeloze nachten aanpraten, en ja, ook ik ben allergisch voor de wijze waarop partijen elke mogelijk uitslag zó interpreteren dat ze er zelf het voordeligst uitkomen, maar toch… Van de 24,6% is exact een jaar later nog 18,8% over. De meerderheid van de Leidse kiezers stemde vorige week woensdag op partijen die de RGL niet willen blokkeren. Het verschil met de PvdA bedroeg welgeteld twee stemmen, tegen bijna 5000 in 2010. Het zijn signalen die een redelijke en realistische politicus niet zomaar kan negeren. ‘Het is geen kwaaie man,’ twitterde Alexander Pechtold over Van Meenen, in een poging me alsnog te bewegen D66 te stemmen. Dát ben ik ook niet, maar louter met die constatering wint D66 de twee in 2010 verloren stemmen toch echt niet terug.
STEEKSLEUTELS 