Oma

‘Maar jij bent natuurlijk geen echte Leidenaar…’ Sinds ik in een eerdere Steeksleutels schreef dat ik ooit in Leiden studeerde, duikt deze zin verdacht vaak op in reacties die ik naar aanleiding van mijn columns mag ontvangen. Alsof de afzenders ermee willen aangeven dat ik meer recht van spreken zou hebben als ik in Leiden geboren en getogen zou zijn. Welnu: ik héb inderdaad aan de Leidse universiteit gestudeerd, maar dat sluit in mijn geval niet uit dat ook mijn wiegje in de Sleutelstad stond. Sterker nog: zowel de familie aan mijn vaders als aan mijn moeders kant bestaat uit onvervalste en rasechte Leidenaars.

Vorige week overleed mijn oma, dus helaas kan ik nu niet meer schrijven dat zij hier het levende bewijs van is. Oma werd bijna een eeuw geleden geboren als dochter van een palingvisser, die er dagelijks met een heuse ‘peurbak’ op uittrok. Het kleine wevershuisje waarin oma opgroeide deed ook nog eens dienst als palingrokerij, en dus was zij veel op straat te vinden. Daar speelde ze onder meer met de manke Rietje Bey, die een paar jaar jonger was en later ‘naam’ zou maken als de Zangeres Zonder Naam. Al jong werd mijn oma door haar ouders aan het werk gezet, bij verschillende oer-Leidse fabrieken. Haar man, mijn opa dus, werkte bij de plantsoenendienst van de gemeente Leiden en was jarenlang op 3 oktober verantwoordelijk voor het hijsen van de krans tijdens de Reveille in het Van der Werfpark.

Met andere woorden: hoe Leids wilt u het hebben? Onze stad zit mij letterlijk in het bloed. Was dat niet zo, dan zou ik het waarschijnlijk niet meer dan vier jaar hebben volgehouden wekelijks een stukje te schrijven over wat er in mijn ogen deugt of juist niet deugt in Leiden. En wat mij betreft blijf ik dat doen, al heb ik sinds vorige week dan één trouwe lezeres minder.

Advertentie