Geheel tegen mijn natuur in ben ik best een beetje jaloers op Leidse creatievelingen die het ene na het andere vooruitstrevende plan uit hun mouw schudden, om het vervolgens met grenzeloos veel enthousiasme en tomeloze inzet als het ei van Columbus onder de aandacht te brengen. Hoe doen ze dat toch, denk ik dan. Hebben ze dan niet, net als ik, het gevoel dat alle pogingen om in Leiden iets te veranderen nog het meeste weg hebben van sjorren aan een dood paard? Of zie ik het inmiddels allemaal te somber in?
Het hoogwaardige openbaar-vervoersnetwerk dat Leiden zou gaan ontsluiten (en dat de provincie ons indien nodig zelfs door de strot zou duwen als we dwars bleven liggen) komt uiteindelijk neer op over bestaand spoor naar Gouda en met de bus naar de kust. Ooit mochten we onze voorkeur uitspreken over de inrichting van een pleintje bij De Waag, maar van het hele Aalmarktplan is nagenoeg niets meer over. Muziekcentrum De Nobel komt er hooguit in afgeslankte vorm. Het Huis van de Sport sneuvelde op de tekentafel. En heeft iemand nog weleens iets over die megabioscoop bij het station vernomen?
Er zijn mensen die bij de prachtige plannen voor een zes kilometer lang Singelpark daadwerkelijk een zes kilometer lang Singelpark voor zich zien. Ik denk dan dat het hoogst haalbare drie nieuwe grasveldjes, een hondenuitlaatstrook en de aanplant van een paar jonge boompjes zal blijken te zijn. Ben ik door schade en schande wijs geworden als ik om het idee om van de Breestraat ‘de Leidse Ramblas’ te maken op z’n best nog meewarig kan glimlachen? Het is te veel, te groot en te drastisch voor Leiden, denk ik dan – in gedachten het keer op keer nauwelijks te doorkruisen gebleken mijnenveld tussen Droom en Daad overziend. Maar keer op keer hoop ik toch weer stiekem dat ik me vergis…
STEEKSLEUTELS 