Vorige week probeerde ik u ertoe te bewegen het jaarlijkse nachtelijke verjaardagsfeestje van Rembrandt van Rijn mee te vieren. Deze week moet ik – enigszins tot mijn schaamte – bekennen dat ik dit jaar in de nacht van 14 op 15 juli zélf verstek heb laten gaan: ik heb me laten weerhouden door het weer. Een beetje slap, ik geef het toe, al hadden we het vorige week donderdag met 21 uur non stop regen, waarvan het meeste water volgens het KNMI in Leiden viel, natuurlijk niet over zomaar een buitje.
Achteraf ben ik blij dat ik niet gegaan ben, want niet alleen bleef mij daardoor letterlijk een nat pak, maar ook een spreekwoordelijke koude douche bespaard. Na de speech, de krans en de traditionele toost nam een man met een Halbe Zijlstra-masker het woord. Via een megafoon legde ‘de minister’ uit dat Rembrandt niet rendeerde, om vervolgens twee commando’s te instrueren de oude meester te liquideren. Van Rijn kreeg een zwarte doek over zijn hoofd en werd van dichtbij doodgeschoten, aldus de spaarzame berichten over het ‘verstoorde’ feestje.
De opmerkelijke actie houdt wat mij betreft het midden tussen ludiek en luguber, en tussen radicaal en ridicuul. Maar bovenal vind ik het jammer dat de organisatoren hun leuke initiatief – een particulier eerbetoon aan de Leidse schilder omdat die door zijn geboortestad niet op waarde zou worden geschat – hebben geslachtofferd voor een nogal ondoordacht en smakeloos vormgegeven protest tegen landelijke bezuinigingen. Na de Schreeuw om Cultuur en de Mars der Beschaving begin ik het wat de culturele sector betreft steeds somberder in te zien. Niet omdat Den Haag de geldkraan dichtdraait, maar omdat het als het om creativiteit gaat nu al armoe troef is. Een sneue Halbe Zijlstra-parodie is daar naar mijn smaak het zoveelste bewijs van.
STEEKSLEUTELS 
Naar mijn mening kunt u de ludieke actie tijdens het nachtelijk verjaardagsfeest van Rembrandt van Rijn niet goed op waarde schatten. Ik vind dat de actievoerders op creatieve en onconventionele wijze aandacht vragen voor de manier waarop de bezuinigingen in de cultuursector worden doorgevoerd. Als u zich het recht denkt te kunnen toe eigenen om te kunnen bepalen wat wel en niet als creativiteit kan worden aangemerkt, voel ik mij geroepen om aan te geven dat mijn definitie van creativiteit anders is dan de manier waarop u die in uw column verwoord. In mijn ogen betuigt u in uw stuk dat de bezuinigingen in de kunst gerechtvaardigd zijn omdat sommige kunstenaars kunst maken die u persoonlijk niet aanstaat. Echter niet alle kunst is nu eenmaal toegankelijk voor iedereen, en dit zou ook nooit een criterium voor kunst of het bestaan ervan moeten zijn. Met de stemmingmakerij die u in uw column tentoonspreidt maakt u de fout om, net als het kabinet, het bestaansrecht van een kunstuiting te relateren aan de winstgevendheid van een grote publieke waardering. U draagt daarmee bij aan een verarming van het culturele klimaat in Nederland.
Verder wil ik nog opmerken dat het in de media breed uitgemeten verloop van de mars der beschaving volledig uit zijn context gehaald is, en hierbij wil ik u vragen u beter van de daadwerkelijke gang van zaken op de hoogte te stellen voordat u bepaalde gebeurtenissen in uw argumentatie aanhaalt.
@Ket: Dus u eigent zich een recht toe dat ik mij niet toe mag eigenen? Dat is eigenaardig… Bovendien legt u mij een mening in de mond die ik allerminst ventileer: nergens stel ik dat de bezuinigingen in de huidige vorm mijn goedkeuring genieten. Wél geef ik aan dat de actie waar het in deze column over gaat – evenals de andere protestacties tegen het aangekondigde kabinetsbeleid – naar mijn smaak (het staat er nota bene in die woorden bij) van weinig creativiteit getuigen. De bewuste Rembrandt-actie is in mijn ogen smakeloos en ontstijgt het niveau van een ondoordachte eindexamenstunt niet. Maar smaken verschillen, uiteraard. Ik hoop dat u het mij niet kwalijk neemt dat ik mijn column – omdat dat nu eenmaal inherent is aan het genre – baseer op mijn eigen smaak en meningen.