Tussen Kunst & Kitsch

Onlangs is cultuurwethouder Jan-Jaap de Haan met alles wat onze stad aan cultuur bezit in zijn achterbak naar een opname van ‘Tussen Kunst & Kitsch’ gekacheld. ‘Zo, daar zitten mooie dingetjes bij zeg! En nu wilt u zeker weten wat het waard is?’ vroeg de dienstdoende deskundige. ‘Mwoa, tsja, ach,’ haalde de wethouder quasi ongeïnteresseerd zijn schouders op. ‘Welnu, wij taxeren de totale waarde op zo’n 662 miljoen euro.’

Eigenlijk is het te zot voor woorden dat Leidse bureaus, instanties en managers er een dagtaak aan hebben om toeristen te verleiden een stad te bezoeken waarvan het culturele aanbod een geschatte maatschappelijke waarde van 662 miljoen euro vertegenwoordigt. En nee, die schatting is niet afkomstig van het team van ‘Tussen Kunst & Kitsch’, maar van een onderzoeksbureau, dat daarbij opmerkte dat de aantrekkingskracht van Leiden de afgelopen tien jaar ondanks al die kunst en cultuur wel aanzienlijk minder groot is geworden.

Hoe doen beduidend minder goed bedeelde steden dat, zoals Spijkenisse of het Belgische Charleroi, dat vorig jaar werd verkozen tot de lelijkste stad ter wereld? Het antwoord: heel creatief! Charleroi buit zijn twijfelachtige reputatie uit met een stadswandeling langs onder meer het huis waar de moeder van de schilder Magritte zelfmoord pleegde, de woning van Marc Dutroux en een vuilstortplaats die je zelf kunt beklimmen. En de gemeente Spijkenisse maakte onlangs bekend dat in een nieuwbouwwijk de verschillende fantasiebruggen die op de eurobiljetten zijn afgebeeld een plekje zullen krijgen, waarmee de stad zichzelf in één klap op de Europese kaart zet. Als het die twee gemeenten lukt om kitsch als kunst te verkopen, dan zou het aan de man brengen van het cultureel rijke Leiden toch helemaal een koud kunstje moeten zijn?

Advertentie