Het

Dat het al een tijdje slecht gaat in krantenland is geen nieuws. Vaste lezers zeggen hun abonnement op en zoeken hun heil in toenemende mate op internet, en ook adverteerders houden onder invloed van de recessie hun hand op de knip. Dalende oplagen en afnemende advertentieinkomsten zijn het directe gevolg. Vorige week nog gaf uitgever Wegener te kennen dat de toekomst van het bedrijf vooral gekenmerkt wordt door onzekerheid.

In het licht van deze ontwikkeling is het verschijnen van de duizendste editie van Het op Zondag komend weekeinde wat mij betreft dus wel een feestje, en toch in elk geval een column waard. Waar de betaalde zondagskranten in ons land geen lang leven beschoren bleken (eind 2009 sneuvelde na De Krant op Zondag en de zondagseditie van de Tubantia ook de zondagskrant van de Telegraaf), worden in verschillende delen van ons land op zondag nog wel altijd huis-aan-huiskranten bezorgd. Het eerder genoemde Wegener geeft bijvoorbeeld Dé Weekkrant uit – met een nogal aanstellerig accentje op de eerste e -, maar in de Leidse regio lezen we op zondag simpelweg ‘de Het’.

Zo dik en zo spraakmakend als in het verleden – toen Leiden zelfs nog de luxe van twee zondagskranten kende – is Het helaas niet meer, maar waar Nieuwsweek verdween, heeft Het ondanks de economische tegenwind van de laatste jaren stand weten te houden, en al bijna twintig jaar begin ik er mijn zondag mee. De Rode Loper van Aad van der Luit (jammer dat zijn column het veld heeft moeten ruimen), de Hartsbrieven, het Leidse nieuws van de afgelopen week, maar vooral de uitagenda… Ik zou Het bij mijn eerste zondagse kop koffie niet willen missen. Vanaf deze plaats in een min of meer concurrerende huis-aan-huiskrant dus mijn welgemeende felicitaties aan de makers van Het op Zondag: Lang zal Het leven!

Advertentie

Pieckoresk

Veel is er niet te beleven. Er is een prachtig gerestaureerd weeshuis, dat door de gemeente is verkocht aan een stichting en dus niet langer zomaar te bezichtigen is, een piepklein hofje, dat slechts toegankelijk is voor bewoners, en een Evangelisch-Lutherse kerk met een wat fantasieloze gevel. Toch vind ik de Hooglandse Kerkgracht, die al sinds 1607 geen gracht meer is, veruit de mooiste straat van Leiden. Waarschijnlijk juist omdat het in het hart van de stad een oase van rust is. Zonder geparkeerde auto’s en gestalde fietsen lijkt de tijd tussen de Kerkbrug en de Hooglandse Kerk echt even stil te hebben gestaan.

Sinds de herinrichting in 2004 is de straat eigenlijk altijd mooi. ’s Zomers, als de zon schijnt en je er in de schaduw van de bomen door het grind kunt kuieren, maar ook als bij slecht weer de regen de keitjes doet glimmen. ’s Avonds zorgen de klassieke lantaarns voor een feeërieke sfeer, en als het sneeuwt is de straat helemaal te Anton Pieckoresk voor woorden. Er zou van mij wel een enkel bankje mogen worden geplaatst of een kleinschalig terras mogen worden ingericht, zoals dat van ’t Suppiershuysinghe aan het Gerecht. Zelfs een kioskje lijkt me nog altijd een goed idee. Als het maar bescheiden en smaakvol is en de rust gewaarborgd blijft.

Goed, aan de vooravond van 3 oktober is het een prima locatie om zo’n 5000 Leidenaren van hun portie hutspot te voorzien, maar los daarvan is het geen plek voor massale en luidruchtige evenementen. En dus juich ik het onlangs gelanceerde plan om dit van zichzelf al beeldige stukje Leiden in de zomer van 2012 van een tijdelijke beeldenexpositie te voorzien van harte toe. Den Haag heeft Beelden aan het Voorhout, Amsterdam heeft de beeldenroute ArtZuid en wij krijgen Beelden in Leiden. Dat wordt vast de moeite waard!

Vuurwerk

Leidens Ontzet begon en eindigde dit jaar met vuurwerk. De stroomstoring die ik enigszins had ingecalculeerd en waarover ik vorige week nog schreef, bleef gelukkig beperkt tot wat kortstondig geknetter bij de Super Mouse, en ook dwarsliggende rondvaartboten slaagden er dankzij juridisch vuurwerk van burgemeester Lenferink niet in om roet in de hutspot gooien: van de sensationele opening op donderdagavond tot en met het traditionele vuurwerk aan het einde van een mooie maandag kende het feest een gloedvol verloop.

Dat was niet in de laatste plaats te danken aan die ene vuurbol op zo’n 150 miljoen kilometer boven onze stad, die van Leidens Ontzet dit jaar een welhaast tropisch feest maakte. Mijn theorie dat de Spaanse soldaten die hun kampement in 1574 overhaast verlieten onze oktoberzon met zich mee naar Spanje hebben genomen, is onhoudbaar gebleken: 3 oktober was nu eens een keer niet de dag waarop ik mijn winterjas uit de mottenballen haalde, en ‘bledderdrooghouders’ deden dit jaar hooguit dienst als parasols.

De Taptoe en de Optocht die als een lopend vuurtje door de stad gingen, de vlammende optredens van grote acts als Miss Montreal, Alain Clark en Ali B, maar ook van talloze minder bekende bandjes, die de buitenpodia van de Leidse horeca in vuur en vlam zetten… Het was alsof de uitbundig schijnende zon het Feest der Feesten nóg feestelijker maakte. De viering van Leidens Ontzet 2011 is er wat mij betreft dan ook een om met warme gevoelens aan terug te denken. En wat dat oktoberzonnetje betreft: als u dit leest geniet ik daar hopelijk in Zuid-Spanje nog even van, om me daarna op te maken voor het volgende hartverwarmende evenement in onze stad, want over iets meer dan twee maanden strijkt het Glazen Huis in Leiden neer. IJs, weder en rondvaartboten dienende…

Zoek de verschillen

Tussen het moment waarop ik deze column aanlever en het moment waarop u hem kunt lezen, zitten welgeteld vijf dagen. Dat lijkt niet veel, maar in Leiden luistert dat begin oktober nogal nauw. Waar Leidens Ontzet voor mij namelijk nog moet beginnen, heeft u het Feest der Feesten alweer twee dagen achter de rug. U kijkt hopelijk terug op een (zoals dat zo mooi heet) ‘goed Ontzet’, terwijl ik me daar met alle voorpret van dien nog op zit te verheugen.

Die voorpret begint elk jaar als ik de Feestwijzer van de 3 October Vereeniging van de mat raap. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik vind het altijd prettig om al bladerend op niet al te gek veel verrassingen te stuiten. Sterker nog: ik ga eigenlijk slechts op zoek naar de verschillen, en gelukkig zijn dat er meestal niet veel! Hoewel de 3 October Vereeniging dit jaar haar vijfentwintigste lustrum vierde en het programma uitgebreider was dan anders, was ik toch blij om te zien dat alle vaste onderdelen daar nagenoeg onveranderd deel van uitmaakten.

Maar het begint toch pas écht te kriebelen als op het uitgestrekte kermisterrein geheel volgens het aloude draaiboek de fietsenrekken zijn verwijderd en de knalgele aggregaten worden geplaatst van de firma Ho… Ho! Vorige week zondag was het zover, maar de firma Homan was tot mijn verbazing na jaren trouwe dienst niet meer van de partij. ‘Energy on Tour’ stond er op het eveneens geel gekleurde materieel van een blijkbaar nieuwe leverancier. ‘Waarom?’ vroeg ik me af, en vooral: ‘Gaat dat wel goed?’ U kent inmiddels het antwoord op die laatste vraag, maar ik sluit als ik dit schrijf allerminst uit dat de kermis zal worden getroffen door een ernstige stroomstoring. Intussen hou ík de spanning er in elk geval in: mijn 3 Oktober-avonturen leest u pas volgende week.