‘Ik woon op nummer 12, vandaar.’ Terwijl hij voor de deur van de Pieterskerk een sjekkie draaide, sprak hij me aan. ‘Mag ik ook een keer naar zo’n feessie van de hoge heren. Kost veertig miljoen, wist u dat?’ Ik schoot in de lach. ‘40.000 euro,’ zei ik, schijnbaar tegen dovemansoren. ‘Wat denk-ie dan dat zo’n kerk kost? En dan heb-ie verder nog niks. Maar het is geinig om er een keer bij te zijn, daar niet van. Want wanneer maak je dat nou mee, zo’n Nieuwjaarsreceptie? Wat doet u eigenlijk, als ik vragen mag, dat u hier bent?’ Mijn antwoord beviel hem allerminst. ‘Pers en politiek, één pot nat. Dat houdt elkaar maar de hand boven het hoofd.’
‘Dat de burgemeester zei dat het geen pretje is om werkloos te zijn, dat vond ik mooi. Dat is ook geen pretje, hoor.’ Ik antwoordde dat ik hierover kon meepraten. ‘En u schreef voor de krant, dat zei u toch net?’ Ik legde uit dat ik maar één stukje per week schrijf. ‘O, nou, daar word je ook niet moe van, toch? Maar je komt vandaag de dag niet meer aan de bak, hè? Zeker niet zonder kruiwagens. Je moet kennissen hebben. Dat zei Lenferink ook nog, dat het een kenniseconomie is.’
Hij wierp zijn peuk op de grond. ‘En wat vindt u er nou van, als journalist zijnde, dat Leiden de Olympische Spelen wil organiseren? Wat kost dát wel niet?’ Hij meende het. ‘Ik denk dat de burgemeester een grapje maakte,’ probeerde ik. ‘Zou het? Ik vertrouw het anders niks. Dit zijn toch geen tijden voor grapjes? Het is crisis, maar het verhaal van de gewone man, dat lees je nergens. Ik ga nog maar een biertje halen, dat kan er vast nog wel vanaf, van die veertig miljoen. Het was me een genoegen,’ zei de man van nummer 12. ‘Geniet ervan, enne, bedankt!’ zei ik. Hij stak zijn hand op. Stukjes die zichzelf schrijven, nee, daar word je inderdaad niet moe van.
STEEKSLEUTELS 