Sinds 1 januari is er in Leiden letterlijk meer blauw op straat te vinden. Het aanbrengen van de weinig subtiele blauwe markeringen langs de parkeervakken had dankzij het druilerige weer nog wel wat voeten in de aarde, maar borden maakten duidelijk dat er in zes wijken buiten de singels toch echt nieuwe parkeerregels van toepassing waren. Ook mijn wijk is nu bij wijze van een 2-jarig experiment gebombardeerd tot een zogenaamde ‘blauwe zone’. Bewoners moeten een vergunning aanschaffen, voor hun bezoekers zijn er kraskaarten en voor parkeerders die in de binnenstad moeten zijn geldt een maximum parkeertijd van twee uur.
Het moet gezegd: de parkeerdruk is lager dan voorheen, zo bleek tijdens een wandelingetje dat ik op een blauwe maandag door mijn wijk maakte. Er was volop plek, en dat was vorig jaar op een doordeweekse dag wel anders. In die zin lijkt het experiment dus al geslaagd. Toch ligt het gevaar van te vroeg juichen op de loer. Nu al doet het verhaal de ronde dat er toch niet wordt gecontroleerd, zo toonde een gesprek met een foutparkeerder aan. Ik besloot van mijn wandelingetje een heus onderzoekje te maken: ik pakte mijn notitieboekje uit mijn binnenzak en zette het op een turven.
Van de 235 geparkeerde auto’s waren er 77 voorzien van een parkeervergunning. Ik telde slechts 4 kraskaarten en niet meer dan 23 parkeerders hadden de moeite genomen een parkeerschijf neer te leggen. Maar liefst 131 auto’s (55,7%) stonden er illegaal, maar bij geen van deze auto’s zat er een bon achter de ruitenwisser. Het lijkt me toch vrij essentieel dat er – los van al die blauwe strepen op de weg – ook figuurlijk meer blauw op straat komt. Want wordt er in dit prille stadium al niet gehandhaafd, dan is het experiment met de zes blauwe zones in mijn ogen gedoemd te mislukken.
STEEKSLEUTELS 
Naar mijn beste weten geldt er een overgangsperiode van – ik meen – acht weken om te wennen aan de nieuwe situatie. Eerlijk gezegd vind ik dat ook wel zo eerlijk.