Het werd vorige week nog maar eens bevestigd: we zitten met z’n allen in een recessie – de vierde sinds de jaren dertig. De effecten daarvan worden voor veel huishoudens langzaam maar zeker steeds voelbaarder, en voor een enkeling blijkt de situatie al zo onhoudbaar, dat hij geen andere uitweg ziet dan zich op het parkeerterrein van zijn hypotheekverstrekker van het leven te beroven. Wat een intens triest bericht, en wat zou je graag willen dat de Leidenaar die deze wanhoopsdaad beging zijn eigen situatie, hoe hopeloos ook, met een andere bril had kunnen bezien.
Natuurlijk begrijp ik dat deze man tot op de bodem is gegaan, en dat de vraag of het glas halfleeg of halfvol is niet langer evident was, maar toch… Bestonden er maar opticiens die brillen verkopen tegen zwartkijken, waarmee al te sombere visies kunnen worden gecompenseerd. Zodat je als gemeente – in dezelfde week dat duidelijk wordt dat je de komende jaren bovenop de reeds aangekondigde bezuinigingen van 26 miljoen per jaar, jaarlijks nog eens minstens 10 miljoen extra moet bezuinigen – Museum De Lakenhal met een bijdrage van naar verluidt zo’n 1,5 miljoen tóch in staat stelt een heuse Rembrandt te verwerven.
Het is bijna een statement. Waar kille rekenmeesters in Den Haag rigoureus het mes zetten in kunst, betaalt de gemeente Leiden zo’n 4200 euro per vierkante centimeter mee aan de aankoop van een van de oudst bekende werken van de in Leiden geboren en getogen schilder. ‘De brillenverkoper’ – die nadat De Lakenhal hem jaren in bruikleen had plots in een Amerikaanse privécollectie dreigde te verdwijnen – blijft hiermee voor Leiden en voor Nederland behouden. Dat is mooi, maar mooier nog vind ik dat Leidenaars deze ‘onvoorziene kostenpost’ vrijwel unaniem met dezelfde – noem het maar roze – bril bekijken.
STEEKSLEUTELS 