‘Toen ik hier kwam wonen, 30 of meer jaar geleden, had men het al over een parkeergarage. Nu pas komt die er. Het duurt wel lang hier in Nederland, hè?’ Aan het woord is Elco Brinkman, die anderhalve week geleden in het tv-programma Profiel zijn auto door Leiden sturend het onderwerp Morspoortgarage ter sprake bracht. Nadat er na jaren dan eindelijk een politiek besluit op tafel lag, probeerden omwonenden de werkzaamheden twee weken geleden alsnog te dwarsbomen door bij de rechter te stellen dat met het kappen van acht bomen ‘een prachtig stadsbos’ verloren zou gaan.
Een door een handjevol bomen omzoomde lap asfalt ‘een prachtig stadsbos’ noemen snijdt net zoveel hout als het door vier manshoge palmpjes geflankeerde terras van De la Soul, aan de andere kant van de Morspoort, tot ‘imposant tropisch regenwoud’ bombarderen. Toch kon de rechter zich vinden in deze ridicule redenering: hij verbood de bomenkap. Maar dankzij een minstens zo opmerkelijk argument vond een paar dagen later de gemeente weer het recht aan haar zijde. De Milieudienst West Holland voorzag een mogelijke verbetering van de luchtkwaliteit als de bomen werden gekapt: omdat de wind dan vrij spel krijgt, blijven uitlaatgassen minder lang hangen. Dat verhaal klinkt niet alleen nogal gezocht, het gaat bovendien niet meer op zodra op de plek van die bomen een parkeergarage verrijst.
In Nederland, maar zeker in Leiden, verdwalen we steeds vaker in een woud van procedures. De besluitvorming rond de Morspoortgarage is daar een sterk staaltje van. Inhoudelijke en waarachtige argumenten maken naarmate de tijd vordert plaats voor tegenwerpingen die slechts door de kleine lettertjes van de wet worden ingefluisterd en dus juridisch kansrijk zijn. En intussen ziet de Leidenaar door de bomen het stadsbos niet meer.
STEEKSLEUTELS 