Een vriendin van mij loopt marathons. Voor haar lol. Ik, die 42 kilometer op mijn snorscooter al best een heel eind vindt, vind dat even bewonderenswaardig als onbegrijpelijk. Op doordeweekse werkdagen voor dag en dauw trainen, niet kunnen eten en drinken wat je wilt… – en dat allemaal om je uiteindelijk in een ultiem gevecht tegen jezelf het snot voor de ogen te rennen. De afgelopen jaren liep ze de marathons van New York, Berlijn en Stockholm, en finishte ze twee keer in zowel Rotterdam als Amsterdam. Vorig jaar zou ze op 2 oktober de Drei Länder Marathon rond de Bodensee lopen, maar stak een hersenvliesontsteking daar op meedogenloze wijze een stokje voor.
Komende zondag maakt deze vriendin na een langzaam maar voorspoedig herstel haar comeback, nota bene in uw en mijn Leiden. Natuurlijk sta ik net als in Amsterdam en Rotterdam met een enthousiast groepje langs de hekken om haar aan te moedigen. Niet één keer, maar als alles goed gaat vijf maal zullen we haar naar de eindstreep schreeuwen. Waar we daarbij in de twee grootste steden van ons land gebruik konden maken van het openbaar vervoer, zullen we ons in Leiden per fiets tussen de geplande supportersposten moeten verplaatsen, maar dat de marathonlopers hier zondag twee keer hetzelfde rondje lopen, maakt het allemaal wel weer een stuk eenvoudiger.
Natuurlijk, elke renner verdient ontiegelijk veel respect. Maar als u zondag langs het parcours staat en u ziet met startnummer 9640 toevallig iets fluorescerends voorbijflitsen, doe mij – en haar – dan een lol en geef Marion dan even verbaal een extra duwtje in de rug. Een PR zit er gezien de voorgeschiedenis nog niet in, maar haar kennende is ze erop gebrand binnen haar streeftijd van 3 uur en 30 minuten te blijven. En met uw hulp zou dat nog kunnen lukken ook!
STEEKSLEUTELS 